غزل ۱۷۳۴ مولانا
| ۱ | سَماع چیست؟ زِ پِنهانیانِ دل پیغام | دلِ غریب بِیابَد زِنامه‌شان آرام | |
| ۲ | شِکُفته گردد از این بادْ شاخ‌هایِ خِرَد | گُشاده گردد ازین زَخْمه در وجود، مَسام | |
| ۳ | سَحَر رَسَد زِ نِدای خروسِ رُوحانی | ظَفَر رَسَد زِ صدایِ نَقارهٔ بَهرام | |
| ۴ | عَصیرِ جان به خُمِ جسم تیر می‌انداخت | چو دَف شَنید برآرَد کَفی نشانِ قِوام | |
| ۵ | حَلاوتی عَجَبی در بَدَن پدید آید | که از نِی و لبِ مُطرب، شِکَر رَسید به کام | |
| ۶ | هزار کَزْدُمِ غَم را کُنون بِبین کُشته | هزار دورِ فَرَح بین، میانِ ما بیجام | |
| ۷ | فُسونِ رُقْیَهٔ کَزْدُم نِویس، عید رَسید | که هست رُقیهٔ کَزْدُم به کویِ عشقْ مُدام | |
| ۸ | زِ هر طَرَف بِجَهَد بی‌قرارْ یعقوبی | که بویِ پیرهَن یوسُفی بیافت مَشام | |
| ۹ | چو جانِ ما زِنَفَخْتُ‌ست فیهِ مِنْ رُوْحی | رَوا بُوَد که نَفَخْتُشْ بُوَد شَراب و طَعام | |
| ۱۰ | چو حَشْرِ جُمله خَلایِق به نَفْخ خواهد بود | زِ ذوقِ زَمزَمه بِجْهَند مُردگان زِ مَنام | |
| ۱۱ | که خاک بر سَرِ جانِ کسی که اَفْسُرده‌ست | اثر نگیرد از آن نَفْخ و کم بَوَد زَ اعْدام | |
| ۱۲ | تَن و دلی که بِنوشید از این رَحْیقِ حَلال | بر آتشِ غَمِ هِجرانْ حَرام گشت حَرام | |
| ۱۳ | جَمالِ صورتِ غَیبی زِ وَصْف بیرون است | هزار دیدهٔ روشنْ به وامْ خواه به وام | |
| ۱۴ | درونِ توست یکی مَهْ کَزْ آسْمان خورشید | نِدا همی‌کُندَش کِی مَنَت غُلامِ غُلام | |
| ۱۵ | زِ جَیبِ خویش بِجو مَهْ، چو موسیِ عِمْران | نِگَر به روزَنِ خویش و بگو سَلامْ سَلام | |
| ۱۶ | سَماعْ گرم کُن و خاطِرِ خَران کم جو | که جانِ جانِ سَماعیّ و رونَقِ اَیّام | |
| ۱۷ | زبانِ خود بِفُروشَم، هزار گوش خَرَم | که رفت بر سَرِ مِنْبَر خَطیبِ شَهْدْ کلام |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!