غزل ۱۷۹۴ مولانا
| ۱ | ای باغْبان ای باغْبان آمد خَزان، آمد خَزان | بر شاخ و بَرگ از دَردِ دل، بِنْگَر نشان، بِنْگَر نشان | |
| ۲ | ای باغْبان هین، گوش کُن، ناله‌یْ درختانْ نوش کُن | نوحه‌کُنان از هر طَرَف صد بی‌زبان، صد بی‌زبان | |
| ۳ | هرگز نباشد بی‌سَبَبْ گِریان دو چَشم و خُشک‌لَب | نَبْوَد کسی بی‌دَردِ دلْ رُخ‌زَعفَران، رُخ‌زَعفَران | |
| ۴ | حاصل دَرآمَد زاغِ غَم در باغ و می‌کوبد قَدَم | پُرسان به اَفْسوس و سِتَم کو گُلْسِتان؟ کو گُلْسِتان؟ | |
| ۵ | کو سوسن و کو نَسْتَرن؟ کو سَرو و لاله و یاسَمَن؟ | کو سَبزپوشانِ چَمَن؟ کو اَرغَوان؟ کو اَرغَوان؟ | |
| ۶ | کو میوه‌ها را دایِگان؟ کو شَهْد و شِکَّر رایگان؟ | خُشک است از شیرِ رَوان، هر شیردان، هر شیردان | |
| ۷ | کو بُلبُلِ شیرین‌فَنَم؟ کو فاخْته‌یْ کوکوزَنَم؟ | طاووسِ خوبِ چون صَنَم؟ کو طوطیان؟ کو طوطیان؟ | |
| ۸ | خورده چو آدم دانه‌یی، افتاده از کاشانه‌یی | پَرّیده تاج و حُلَّه‌شان زین اِفْتِنان، زین اِفْتِنان | |
| ۹ | گُلْشَنْ چو آدم مُسْتَضِر، هم نوحه‌گَر، هم مُنْتَظِر | چون گُفته‌شان لا تَقْنَطُوا، ذو الْاِمْتِنان، ذو الْاِمْتِنان | |
| ۱۰ | جُمله درختان صَف زده، جامه سِیَه، ماتَم زده | بی‌بَرگ و زار و نوحه‌گَر زان اِمْتِحان، زانْ اِمْتِحان | |
| ۱۱ | ای لَک‌لَک و سالارِ دِهْ، آخِر جوابی بازدِهْ | در قَعْر رفتی یا شُدی بر آسْمان؟ بر آسْمان؟ | |
| ۱۲ | گفتند ای زاغ عَدو آن آبْ بازآید به جو | عالَم شود پُررنگ و بو، هَمچون جِنان، هَمچون جِنان | |
| ۱۳ | ای زاغِ بیهوده‌سُخُن، سه ماه دیگر صَبر کُن | تا دَررَسَد کوریِّ تو عیدِ جهان، عیدِ جهان | |
| ۱۴ | ز آوازِ اسرافیلِ ما، روشن شود قِنْدیل ما | زنده شویم از مُردنِ آن مَهرِ جان، آن مَهرِ جان | |
| ۱۵ | تا کِی از این اِنْکار و شک، کانِ خوشی بین و نَمَک | بر چَرخْ پَرخون مَرُدمک بی‌نردبان، بی‌نردبان | |
| ۱۶ | میرَد خَزانِ هَمچو دَد، بر گورِ او کوبی لَگَد | نک صُبحِ دولَت می‌دَمَد، ای پاسْبان ای پاسْبان | |
| ۱۷ | صُبحا جهان پُرنور کُن، این هِنْدوان را دور کُن | مَر دَهر را مَحْرور کُن، افُسون بِخوان، افُسون بِخوان | |
| ۱۸ | ای آفتابِ خوش‌عَمَل، بازآ سویِ بُرجِ حَمَل | نی یَخ گُذار و نی وَحَل، عَنْبَرفَشان، عَنْبَرفَشان | |
| ۱۹ | گُلْزار را پُرخنده کُن، وان مُردگان را زنده کُن | مَر حَشْر را تابنده کُن، هین، الْعِیان، هین، الْعِیان | |
| ۲۰ | از حَبْس رَسته دانه‌ها ما هم زِ کُنجِ خانه‌ها | آورده باغ از غَیب‌ها صد اَرْمغان، صد اَرْمغان | |
| ۲۱ | گُلْشَن پُر از شاهِد شود، هم پوستین کاسِد شود | زاینده و والِد شود دورِ زمان، دورِ زمان | |
| ۲۲ | لَک‌لَکْ بیاید با یَدَک، بر قَصرِ عالی چون فَلَک | لَکْ‌لَکْ کُنان کَالْمُلْکُ لَکْ یا مُسْتَعان، یا مُسْتَعان | |
| ۲۳ | بُلبُل رَسَد بَربَط‌زَنان، وان فاخْته کوکوکُنان | مُرغانِ دیگر مُطربِ بَختِ جوان، بَختِ جوان | |
| ۲۴ | من زین قیامَت حامِلَم، گفتِ زبان را می‌هِلَم | می‌نایَد اندیشه‌یْ دِلَم اَنْدَر زبان، اَنْدَر زبان | |
| ۲۵ | خاموش و بِشْنو ای پدر، از باغ و مُرغانْ نوخَبَر | پیکانِ پَرّان آمده از لامَکان، از لامَکان |
#sonnet_translation
#John_Arberry
Rumi quotes, Rumi sonnet, Rumi words, Rumi Poetry
| ۱- O gardener, gardener, autumn has come, autumn has come; see on branch and leaf the mark, see the mark of heart-anguish. |
| ۲- O gardener, attend, give ear, hearken to the lament of the trees; |
| on every side a hundred tongueless ones, a hundred tongueless ones bewailing. |
| ۳- Never without cause are eyes weeping and lips parched; no one without heart-anguish is pale of cheek, pale of cheek. |
| ۴- In short, the raven of grief has entered the garden and is stamping his feet, |
| demanding in mockery and oppression, “Where is the rose bower, where is the rose bower? |
| ۵- “Where is lily and eglantine? Where cypress and tulip and jasmine |
| ? Where the green-garmented ones of the meadow. Where the Judas tree, where the Judas tree? |
| ۶- “Where are the nurses of the fruits? Where the gratis honey and sugar? Every breast, every breast is dry of this flowing milk. |
| ۷- “Where is my sweet-voiced nightingale? Where is my cooing ringdove? |
| Where is the peacock fair as an idol? Where are the parrots, where are the parrots.” |
| ۸- Like Adam having eaten a grain fallen from his abode, their crown and fine robes have flown from this dazzling array, this dazzling array. |
| ۹- The rose bower constrained like Adam, alike lamenting and expectant, since the Lord of Bounty said to them, “Do not despair.” |
| ۱۰- All the trees drawn up in ranks, black-robed, plunged in mourning, leafless and sad and lamenting because of that trial. |
| ۱۱- O crane and lord of the village, at last return some answer; “Have you gone into the depths or departed to heaven, to heaven?” |
| ۱۲- They replied, “Enemy raven, that water shall return to the streams, the world will become full of scent even as Paradise, even as Paradise.” |
| ۱۳- O babbling raven, be patient three months more, till there arrive despite you the festival of the world, the festival of the world. |
| ۱۴- Through the voice of our Seraphiel our lantern will become bright, |
| we shall become alive from the death of that autumn festival, that autumn festival. |
| ۱۵- How long this denial and doubt? Behold the mine of joy and salt; fly to heaven like a manikin without a ladder, without a ladder! |
| ۱۶- The beastlike autumn dies, you stamp upon its grave; lo, the dawn of fortune is breaking, O watchman, watchman! |
| ۱۷- O dawn, fill the world with light, drive afar these Hindus (of the night], set free the time, recite a spell, recite a spell! |
| ۱۸- O sweet-working sun, return to Aries, leave neither ice nor mud, scattering ambergris, scattering ambergris. |
| ۱۹- Fill the rose bower with laughter, bring to life those dead ones, make shining the concourse; ha, see what comes to sight. |
| ۲۰- The seeds are escaped from prison, we too from the corner of our houses; |
| the garden out of hidden places has brought a hundred presents, a hundred presents. |
| ۲۱- The rose bower fills with beauties, fur coats are a drug on the market, the cycle of time, the cycle of time is giving birth and generating. |
| ۲۲- The crane is coming with his drooping wings over the palace, tall as the sky, |
| babbling as if to say, “Yours is the kingdom, O refuge in need, O refuge in need!” |
| ۲۳- The nightingale enters playing the lute, and that dove cooing, the other birds celebrate with song, youthful fortune, youthful fortune. |
| ۲۴- I am pregnant with this resurrection; I abandon the speech of the tongue; |
| the thoughts of my heart come not into the tongue, into the tongue. |
| ۲۵- Silence! Listen, father, to the news from garden and birds: flying arrowlike they have come from placelessness, from placelessness. |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!