غزل ۱۸۰۵ مولانا
| ۱ | پوشیده چون جان می‌رَوی اَنْدَر میانِ جانِ من | سَروِ خُرامانِ مَنی ایِ رونَقِ بُستانِ من | |
| ۲ | چون می‌رَوی بی‌منْ مَرو، ای جانِ جانْ بی‌تَن مَرو | وَزْ چَشمِ من بیرون مَشو ای مَشْعَله‌‌یْ تابانِ من | |
| ۳ | هفت آسْمان را بَردَرَم وَزْ هفت دریا بُگْذرم | چون دِلْبَرانه بِنْگَری در جانِ سَرگَردانِ من | |
| ۴ | تا آمدی اَنْدَر بَرَم، شُد کُفر و ایمانْ چاکرم | ای دیدنِ تو دینِ من، وِیْ رویِ تو ایمانِ من | |
| ۵ | بی‌پا و سَر کردی مرا بی‌خواب و خَور کردی مرا | در پیشِ یعقوب اَنْدَرآ ای یوسُفِ کَنْعانِ من | |
| ۶ | از لُطفِ تو چون جان شُدم، وَزْ خویشتن پنهان شُدم | ای هستِ تو پنهان شُده در هستیِ پنهانِ من | |
| ۷ | گل جامه‌در از دست تو، وی چشم نرگس مست تو | ای شاخه‌‌ها آبست تو، وی باغ بی‌پایان من | |
| ۸ | یک لحظه داغَم می‌کَشی، یک دَم به باغَم می‌کَشی | پیشِ چراغَم می‌کَشی تا وا شود چَشمانِ من | |
| ۹ | ای جانِ پیش از جان‌‌ها وِیْ کانِ پیش از کان‌‌ها | ای آنِ بیش از آن‌‌ها، ای آنِ من، ای آنِ من | |
| ۱۰ | چون منزل ما خاک نیست، گر تَن بِریزد باک نیست | اندیشه‌اَم اَفْلاک نیست ای وَصلِ تو کیوانِ من | |
| ۱۱ | بر یادِ رویِ ماهِ من باشد فَغان و آهِ من | بر بویِ شاهَنْشاهِ من هر لحظه‌یی حیرانِ من | |
| ۱۲ | ای جان چو ذَرّه در هوا تا شُد ز خورشیدت جُدا | بی تو چرا باشد؟ چرا؟ ای اصلِ چارْاَرکانِ من | |
| ۱۳ | ای شَهْ صَلاحُ الدّینِ من، ره‌دان من، رَه‌بینِ من | ای فارغ از تَمْکینِ من، ای بَرتَر از امکانِ من |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!