غزل ۱۸۱۷ مولانا
| ۱ | قَصدِ جَفاها نکُنی وَرْ بِکُنی با دلِ من | وا دلِ من وا دلِ من وا دلِ من وا دلِ من | |
| ۲ | قَصد کُنی بر تَنِ من شاد شود دُشمنِ من | وان گَهْ از این خسته شود یا دلِ تو یا دلِ من | |
| ۳ | والِه و شَیدا دلِ من بی‌سَر و بی‌پا دلِ من | وَقتِ سَحرها دلِ من رفته به هر جا دلِ من | |
| ۴ | بی خود و مَجنونْ دلِ من خانه پُرخونْ دلِ من | ساکِن و گَردانْ دلِ من فوقِ ثُریّا دلِ من | |
| ۵ | سوخته و لاغَرِ تو در طَلَبِ گوهرِ تو | آمده و خیمه زده بر لَبِ دریا دلِ من | |
| ۶ | گَهْ چو کَباب این دلِ من پُر شده بویَش به جهان | گَهْ چو رَباب این دلِ من کرده عَلالا دلِ من | |
| ۷ | زار و مُعاف است کُنون غَرقِ مَصاف است کُنون | بر کُهْ قاف است کُنون در پِیِ عَنْقا دلِ من | |
| ۸ | طِفْلِ دِلَم می‌نخورد شیر از این دایه شب | سینه سِیَه یافت مگَر دایه شب را دلِ من | |
| ۹ | صَخره موسی گَر ازو چَشمه رَوان گشت چو جو | جویِ رَوانْ حِکْمَتِ حَق صَخره و خارا دلِ من | |
| ۱۰ | عیسیِ مَریَم به فَلَک رفت و فرومانْد خَرَش | من به زمین مانْدم و شُد جانِبِ بالا دلِ من | |
| ۱۱ | بس کُن کین گفتِ زبان هست حِجابِ دل و جان | کاش نَبودی زِ زبانْ واقِف و دانا دلِ من |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!