غزل ۱۸۲۲ مولانا

۱	ای شُده از جَفایِ تو جانِبِ چَرخْ دودِ من	جور مَکُن که بِشْنَود شاد شود حَسودِ من
۲	بیش مَکُن تو دود را شاد مَکُن حَسود را	وَهْ که چه شاد می‌شود از تَلَفِ وجودِ من
۳	تَلْخ مَکُن امیدِ من ای شِکَرِ سپیدِ من	تا نَدَرَم زِ دستِ تو پیرهَنِ کَبودِ من
۴	دِلْبَر و یار من تویی رونَقِ کارِ من تویی	باغ و بهارِ من تویی بَهرِ تو بودْ بودِ من
۵	خوابِ شَبَم رُبوده‌یی مونِسِ من تو بوده‌یی	دَردْ تواَم نِموده‌یی غیرِ تو نیست سودِ من
۶	جانِ من و جهانِ من زُهره آسْمانِ من	آتشِ تو نشانِ من در دلِ هَمچو عودِ من
۷	جسم نبود و جان بُدَم با تو بر آسْمان بُدَم	هیچ نبود در میان گفتِ من و شُنودِ من