غزل ۱۸۵۱ مولانا

۱	نشانی‌هاست در چَشمَش نِشانش کُن نِشانش کُن	زِ من بِشْنو که وقت آمد کَشانَش کُن کَشانَش کُن
۲	بَرآمَد آفتابِ جانْ فْزون از مشرق و مغرب	بیا ای حاسِد اَرْ مَردی نَهانش کُن نَهانش کُن
۳	از این نُکته مَنَم در خون خدا داند که چونَم چون	بیا ای جانِ روزاَفْزون بَیانش کُن بَیانش کُن
۴	بَیانش کرده گیر ای جان نه آن دریاست وآن مَرجان	نیارامَد به شَرحَش جان عِیانش کُن عِیانش کُن
۵	عِیانش بودِ ما آمد زیانش سودِ ما آمد	اگر تو سودِ جان خواهی زیانش کُن زیانش کُن
۶	یکی جان خواهد آن دریا همه آتش نَهنگ آسا	اگر داری چُنین جانی رَوانش کُن رَوانش کُن
۷	هر آن کو بَحْربین باشد فَلَک پیشَش زمین باشد	هر آن کو نی چُنین باشد چُنانش کُن چُنانش کُن
۸	بُرون جِه از جهانْ زوتَر دَرآ در بَحْرِ پُرگوهر	جَهَنده‌‌ست این جهان بِنْگَر جهانش کُن جهانش کُن
۹	اگر خواهی که بُگْریزی زِ شاهِ شَمسِ تبریزی	مَپَرّان تیرِ دَعوی را کَمانش کُن کَمانش کُن