غزل ۱۹۰ مولانا

۱	با آن که می‌رَسانی، آن بادهٔ بَقا را	بی تو نمی‌گُوارَد، این جامِ باده ما را
۲	مُطربْ قَدَح رَها کُن، زین گونه ناله‌ها کُن	جانا یکی بَها کُن، آن جِنْسِ بی‌بَها را
۳	آن عشقِ سِلْسِلَه ت را، وان آفَتِ دِلَت را	آن چاهِ بابِلَت را، وان کانِ سِحْرها را
۴	بازآر بارِ دیگر، تا کارِ ما شود زَر	از سَر بگیر از سَر، آن عادتِ وَفا را
۵	دیوِ شِقا سِرِشته، از لُطفِ تو فرشته	طُغْرایِ تو نِبِشته، مَر مُلْکَتِ صَفا را
۶	در نورَت ای گُزیده، ای بر فَلَک رَسیده	من دَم به دَم بِدیده، اَنْوارِ مُصطَفا را
۷	چون بسته گشت راهی، شُد حاصلِ من آهی	شُد کوه هَمچو کاهی، از عشقِ کَهْرُبا را
۸	از شَمسِ دینِ چون مَهْ، تبریز هست آگَهْ	بِشْنو دُعا و گَهْ گَهْ، آمین کُن این دُعا را