غزل ۱۹۱ مولانا

۱	بیدار کُن طَرَب را، بر من بِزَن تو خود را	چَشمی چُنین بِگَردان، کوریِّ چَشمِ بَد را
۲	خود را بِزَن تو بر من، این است زنده کردن	بر مُرده زَن چو عیسی، اَفْسونِ مُعْتَمَد را
۳	ای رویَت از قَمَر بِهْ، آن رو به رویِ من نِهْ	تا بنده دیده باشد، صد دولتِ اَبَد را
۴	در واقعه بِدیدَم، کَزْ قَندِ تو چَشیدم	با آن نشان که گفتی، این بوسه نام زد را
۵	جانِ فرشته بودی، یا رَب چه گشته بودی	کَزْ چهره می‌نِمودی، لَمْ یَتَّخِذْ وَلَدْ را
۶	چون دستِ تو کَشیدم، صورت دِگَر ندیدم	بیهوشی‌یی بِدیدَم، گُم کرده مَر خِرَد را
۷	جامِ چو نارْ دَردِهْ، بی‌رَحم وارْ دَردِهْ	تا گُم شَوَم، نَدانَم، خود را و نیک و بَد را
۸	این بار جامْ پُر کُن، لیکِن تمامْ پُر کُن	تا چَشمْ سیر گردد، یک سو نَهَد حَسَد را
۹	دَردِهْ میی زِ بالا، در لا اِلهَ اِلاّ	تا روحْ اِله بیند، ویران کُند جَسَد را
۱۰	از قالَبِ نَمَدْوَش، رفت آیِنِه‌یْ خِرَد خوش	چندان که خواهی اکنون، می‌زَن تو این نَمَد را