غزل ۱۹۲ مولانا
| ۱ | بِشْکَن سَبو و کوزه، ای میرِآبِ جان‌ها | تا وا شود چو کاسه، در پیشِ تو دَهان‌ها | |
| ۲ | بر گیجگاهِ ما زَن، ای گیجیِ خِرَدها | تا وارَهَد به گیجی، این عقلْ زِ امْتِحان‌ها | |
| ۳ | ناقوسِ تَن شِکَستی، ناموسِ عقل بِشْکَن | مَگْذار کان مُزَوُّرْ پیدا کُند نشان‌ها | |
| ۴ | وَرْ جادویی نِمایَد، بَندَد زبانِ مَردم | تو چون عَصایِ موسی، بُگْشا بَرو زبان‌ها | |
| ۵ | عاشقْ خَموشْ خوش تَر، دریا به جوشْ خوش تَر | چون آیِنه‌ست خوش تَر در خامُشی بیان‌ها |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!