غزل ۱۹۳۸ مولانا

۱	نازنینی را رَها کُن با شَهانِ نازنین	نازِ گازُر بَرنَتابَد آفتابِ راسْتین
۲	سایهٔ خویشی، فَنا شو در شُعاعِ آفتاب	چند بینی سایهٔ خود؟ نورِ او را هم بِبین
۳	دَرفکَنده‌‌یْ خویش غَلْطی‌ بی‌خَبَر هَمچون سُتور	آدمی شو، در ریاحین غَلْط و اَنْدَر یاسَمین
۴	از خیالِ خویش تَرسَد هر کِه در ظُلْمَت بُوَد	زان که در ظُلْمَت نِمایَد نَقْش‌‌‌‌های سَهْمگین
۵	از ستاره‌‌یْ روز باشد ایمنیِّ کاروان	زان که با خورشید آمد هم قِران و هم قَرین
۶	مُرغِ شب چون روز بیند، گوید این ظُلْمَت زِ چیست؟	زان که او گشته‌‌‌‌‌ست با شبْ آشْنا و هم‌نِشین
۷	شاد آن مُرغی که مِهْرِ شب دَرو مُحْکَم نگشت	سویِ تبریز آید او اَنْدَر هوایِ شَمسِ دین