غزل ۱۹۴۹ مولانا
| ۱ | آنچه می‌آید زِ وَصْفَت این زَمانَم در دَهَن | بر مُریدِ مُرده خوانَم، اَنْدَراَنْدازَد کَفَن | |
| ۲ | خود مُریدِ من نَمیرد، کابِ حیوان خورده است | وان گَهان از دست کی؟ از ساقیانِ ذوالْمِنَن | |
| ۳ | ای نَجاتِ زندگان و ای حَیاتِ مُردگان | از دَرونَم بُت تَراشی، وَزْ بُرونَم بُت شِکَن | |
| ۴ | وَرْ بَراندازَد زِ رویَت بادِ دولَت پَرده‌یی | از حَیا گُلْ آب گردد، نی چَمَن مانَد، نه مَن | |
| ۵ | وَرْ میِ لب بازگیری از گُلِستانْ ساعتی | از خُمار و سَرگِرانی هر سَمَن گردد سه مَن | |
| ۶ | وَرْ زمانی بی‌دِلان را دَم دَهیّ و دل دَهی | جان رَهَد از نَنگِ ما و ما رَهیم از خویشتن | |
| ۷ | گَر نَدُزدید از تو چیزی دل، چرا آویخته‌ست؟ | چاره نَبْوَد دُزد را در عاقِبَت زآویختَن | |
| ۸ | گَر چُنین آویختن حاصل شُدی هر دُزد را | از حَریصی دُزد گشتی جُمله عالَم، مَرد و زَن | |
| ۹ | اَنْدَرین آویختن کمتر کَراماتی که هست | آبِ حیوان خوردن است و تا اَبَد باقی شُدن | |
| ۱۰ | چاشْنیِّ سوزِ شَمعَت گَر به عَنْقا بَرزَدی | پَر چو پَروانه بِدادی، سَر نَهادی در لَگَن | |
| ۱۱ | صورتِ صُنْعِ تو آمد ساعتی در بُتکَده | گَهْ شَمَن بُت می‌شُد آن دَم، گاه بُتْ می‌شُد شَمَن | |
| ۱۲ | هر زمانی نَقْش می‌شُد نَعْتِ اَحْمَد بر صَلیب | سِرِّ وحدت می‌شنیدند آشکارا از وَثَن | |
| ۱۳ | عشقَت ای خوبِ خُتَن بر دلْ سَواره گشت و گفت | این چُنین مَرکَب بِبایَد تاختن را تا خُتَن | |
| ۱۴ | شورِ تو عقلَم سِتَد، با فتنه‌‌‌ها دَربافتم | شور و بی‌عقلی بِبایَد بافتن را با فِتَن | |
| ۱۵ | من کجا، شعر از کجا؟ لیکِن به من دَرمی دَمَد | آن یکی تُرکی که آید گویَدَم، هَی کیمسَن | |
| ۱۶ | تُرک کی؟ تاجیک کی؟ زَنگیِّ کی؟ رومیِّ کی؟ | مالِکُ الْمُلْکی که داند مو به مو سِرّ و عَلَن | |
| ۱۷ | جامهٔ شَعْر است شِعْر و تا دَرونِ شَعْر کیست | یا که حوری جامه زیب و یا که دیوی جامه کَن | |
| ۱۸ | شَعْرش از سَر بَرکَشیم و حور را در بَر کَشیم | فاعِلاتُنْ فاعِلاتُنْ فاعِلاتُنْ فاعِلَن |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!