غزل ۱۹۷ مولانا

۱	ای بَنده بازگَرد، به دَرگاهِ ما بیا	بِشْنو زِ آسْمان‌ها، حَیَّ عَلَی الصَّلا
۲	دَرهایِ گُلْسِتان زِ پِیِ تو گُشاده ایم	در خارْزار چند دَوی، ای بِرهنه پا؟
۳	جان را من آفریدم و دَردیش داده‌اَم	آن کَس که دَرد داد، هَمو سازَدَش دَوا
۴	قَدّی چو سَرو خواهی، در باغِ عشقْ رو	کین چَرخِ کوژپُشت کُند قَدِّ تو دوتا
۵	باغی که برگ و شاخَش، گویا و زنده اند	باغی که جان ندارد، آن نیست جانْ فَزا
۶	ای زنده زاده چونی، از گَندِ مُردگان؟	خود تاسه می‌نگیرد ازین مُردگان تو را؟
۷	هر دو جهان پُر است زِ حَیِّ حَیات بَخش	با جانِ پنج روزه قَناعَت مَکُن زِ ما
۸	جان‌ها شِمارِ ذَرّه مُعَلَّق هَمی‌زَنند	هر یک چو آفتاب در اَفْلاکِ کِبْریا
۹	ایشان چو ما زِ اوَّلْ خُفاش بوده‌اند	خُفاشْ شَمس گشت از آن بَخشش و عَطا