غزل ۱۹۹ مولانا
| ۱ | ای خان و مان بِمانْده و از شهرِ خود جُدا | شاد آمَدیت از سَفَرِ خانهٔ خدا | |
| ۲ | روز از سَفَر به فاقه و شب‌ها قَرارْ نی | در عشقِ حَجِّ کعبه و دیدارِ مُصْطَفا | |
| ۳ | مالیده رو و سینه در آن قبله گاهِ حَق | در خانهٔ خدا شُده قَدْ کانَ آمِنا | |
| ۴ | چونید و چون بُدیْت دَرین راهِ باخَطَر؟ | ایمِن کُند خدایْ دَرین راه جُمله را | |
| ۵ | در آسْمان زِ غُلْغُلِ لَبَّیکِ حاجیان | تا عَرْش نَعره‌ها و غَریو است از صَدا | |
| ۶ | جانْ چَشمِ تو بِبوسَد و بر پات سَر نَهَد | ای مَروه را بِدیده و بَررَفته بر صَفا | |
| ۷ | مِهْمانِ حَق شُدیْت و خدا وَعده کرده است | مهمانْ عزیز باشد، خاصه به پیشِ ما | |
| ۸ | جانْ خاکِ اُشْتُری که کَشَد بارِ حاجیان | تا مَشْعَرُالْحَرام وَ تا مَنْزِلِ مِنا | |
| ۹ | بازآمده زِ حَجّ و دل آن جا شُده مُقیم | جانْ حَلْقه را گرفته و تَنْ گشته مُبْتَلا | |
| ۱۰ | از شامْ ذاتِ جُحْفَه و از بَصره ذاتِ عِرق | باتیغ و با کَفَن شده این جا که رَبَّنا | |
| ۱۱ | کوهِ صَفا بَرآ، به سَرِ کوه، رُخ به بیت | تکبیر کُن برادر و تَهْلیل و هم دُعا | |
| ۱۲ | اکنون که هفت بار طَوافَت قبول شُد | اَنْدَر مَقامْ دو رَکْعَت کُن قُدوم را | |
| ۱۳ | وان گَهْ بَرآ به مَروِه و مانندِ این بِکُن | تا هفت بار و باز به خانه طَواف‌ها | |
| ۱۴ | تا روزِ تَرویَه بِشِنو خُطبهٔ بَلیغ | وان گَهْ به جانِبِ عَرَفات آی در صَلا | |
| ۱۵ | وان گَهْ به موقِف آی و به قُربِ جَبَل بایست | پس بامْداد بارِ دِگَر بیست هم به جا | |
| ۱۶ | وان گَهْ رویْ سویِ مِنی آر و بعد از آن | تا هفت بار می‌زَن و می‌گیر سنگ‌ها | |
| ۱۷ | از ما سلام بادا بر رُکْن و بر حَطیم | ای شوقِ ما به زَمزَم و آن مَنْزِلِ وَفا | |
| ۱۸ | صُبحی بُوَد زِ خواب بِخیزیم گِردْ ما | از اَذْخَر و خَلیل به ما بو دَهَد صَبا |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!