غزل ۲۰۰ مولانا
۱ | نامِ شُتر به تُرکی چِبْوَد؟ بگو دَوا | نامِ بَچَهش چه باشد؟ او خود پِیاش دَوا | |
۲ | ما زادهٔ قَضا و قَضا مادرِ همهست | چون کودکانْ دَوان شدهایم از پِیِ قَضا | |
۳ | ما شیر ازو خوریم و همه در پِیاَش پریم | گَر شرق و غرب تازَد، وَرْ جانبِ سَما | |
۴ | طَبْلِ سَفَر زَدهست، قَدَم در سَفَر نَهیم | در حفظ و در حِمایَت و در عِصْمَتِ خدا | |
۵ | در شهر و در بیابان، همراهِ آن مَهیم | ای جانْ غُلام و بَندهٔ آن ماهِ خوشْ لِقا | |
۶ | آن جاست شهر کان شَهِ اَرْواح میکَشَد | آن جاست خان و مان که بگوید خدا بیا | |
۷ | کوتَه شود بیابان، چون قبله او بُوَد | پیش و سِپَس چَمَن بُوَد و سَروِ دِلْرُبا | |
۸ | کوهی که در رَه آید هم پُشتْ خَم دَهَد | کِی قاصِدانِ مَعدنِ اِجْلالْ مَرحَبا | |
۹ | هَمچون حَریرْ نَرم شود سَنْگلاخْ راه | چون او بُوَد قَلاوُزِ آن راه و پیشوا | |
۱۰ | ما سایهوار در پِیِ آن مَهْ دَوان شدیم | ای دوستانِ هَمدل و همراه، اَلصَّلا | |
۱۱ | دل را رَفیقِ ما کُند آن کِش که عُذر هست | زیرا که دل سَبُک بُوَد و چُست و تیزپا | |
۱۲ | دلْ مصر میرَوَد که به کَشتیش وَهْم نیست | دلْ مکّه میرود که نَجویَد مِهاره را | |
۱۳ | از لَنگیِ تَن است و زِ چالاکیِ دلست | کَزْ تن نَجُست حَق و زِ دل جُست آن وَفا | |
۱۴ | اما کجاست آن تَنِ هَمرنگِ جان شده | آب و گِلی شدهست بر اَرْواحْ پادشا | |
۱۵ | اَرْواحْ خیره مانده که این شوره خاک بین | از حَدِّ ما گُذشت و مَلِک گشت و مُقتَدا | |
۱۶ | چه جایِ مُقتَدا که بدان جا که او رَسید | گَر پا نَهیم پیش، بِسوزیم در شِقا | |
۱۷ | این در گُمان نبود، دَرو طَعْن میزدیم | در هیچ آدمی مَنِگَر خوار ای کیا | |
۱۸ | ما هَمچو آب در گُل و ریحان رَوان شویم | تا خاکهایِ تشنه زِ ما بَر دَهَد گیا | |
۱۹ | بی دست و پاست خاک، جِگَر گرم بَهرِ آب | زین رو دَوانْ دَوان رَوَد آن آبْ جویها | |
۲۰ | پِستانِ آب میخَلَد، ایرا که دایه اوست | طِفْلْ نَبات را طَلَبَد، دایه جا به جا | |
۲۱ | ما را زِ شهرِ روح چُنین جَذبهها کَشید | در صد هزار مَنْزلْ تا عالَم فَنا | |
۲۲ | باز از جهانِ روحْ رَسولان هَمیرَسند | پنهان و آشکارا بازآ به اَقْرِبا | |
۲۳ | یارانِ نو گرفتی و ما را گُذاشتی | ما بیتو ناخوشیم اگر تو خوشی زِ ما | |
۲۴ | ای خواجه این مَلالتِ تو ز آهِ اَقْرِباست | با هر که جُفت گردی، آنَت کُند جُدا | |
۲۵ | خاموش کُن که هِمَّتِ ایشان پِیِ تو است | تأثیرِ همَّتست تَصاریفِ اِبْتِلا |
باسلام و سه پاس از زحماتِ آن عزیزان
لطفا مصرع دوم بیت شماره ۲۰، مطابق ذیل، تصحیح شود:
طِفْلِ نَبات را طَلَبَد، دایهْ جا به جا
با احترام🙏
درود به شما. بررسی شد و مطابق با تصحیح است. نظر شما هم محترم است.