غزل ۱۹۹۵ مولانا

۱	اینک آن اَنْجُمِ روشنْ که فَلَک چاکَرشان	اینک آن پَرده گیانی که خِرَد چادَرشان
۲	هَمچو اندیشه به هر سینه بُوَد مَسکَنشان	هَمچو خورشید به هر خانه فُتَد لشکرشان
۳	نَظَرِ اوَّلِشان زنده کُند عالَم را	در نَظَر هیچ نگُنجَد نَظَرِ دیگرشان
۴	ای بَسا شب که من از آتششان هَمچو سِپَند	بوده‌‌ام نَعْره زنان، رَقص کُنان، بر دَرشان
۵	گَر تو بو می‌نَبَری، بویْ کُن اَجْزایِ مرا	بو گرفته‌‌‌ست دل و جانِ من از عَنْبَرشان
۶	وَرْ تو بَسْ خُشک دِماغی، به تو بو می‌نَرَسَد	سَر بِنِه، تا بِرَسَد بر تو دِماغِ تَرشان
۷	خود چه باشد تَر و خُشکِ حَیَوانیّ و نَبات؟	مَه نَبات و حَیَوان و مَه زمین مادرشان
۸	همه عالَم به یکی قَطرهٔ دریا غَرقَند	چه قَدَر خورْد تَوانَد مگس از شِکَّرشان؟