غزل ۱۹۹۶ مولانا

۱	چون خیالِ تو دَرآیَد به دِلَمْ رَقص‌کُنان	چه خیالاتِ دِگَر مَست دَرآیَد به میان
۲	گِرد بر گِردِ خیالَش همه در رَقص شوند	وان خیالِ چو مَهِ تو، به میانْ چَرخ‌زَنان
۳	هر خیالی که دران دَمْ به تو آسیب زَنَد	هَمچو آیینه زِ خورشید بَرآیَد لَمَعان
۴	سُخَنم مَست شود از صِفَتیّ و صد بار	از زَبانَم به دِلَم آید و از دلْ به زبان
۵	سُخَنم مَست و دِلَم مَست و خیالاتِ تو مَست	همه بر هَمدِگَر اُفتاده و دَرهَم نِگَران
۶	همه بر هَمدِگَر از بَسْ که بِمالَند دَهَن	آن خیالاتِ به هَم دَرشِکَند او زِ فَغان
۷	همه چون دانهٔ انگور و دِلَم چونْ چُرُش است	همه چون بَرگِ گُلاب و دلِ من هَمچو دُکان
۸	زِ صَلاحِ دل و دین، زَربَرَم و زَرکوبَم	تا مُفَرِّح شود آن را که بُوَد دیدهٔ جان