غزل ۱۹۹۷ مولانا

۱	هر کِه را گشت سَر از غایَتِ بَرگَردیدن	ساکنان را همه سَرگشته تَوانَد دیدن
۲	هر کِه از ضَعفِ خود اَنْدَر رُخِ مَردان نِگَرَد	بر دو چَشمِ کَژِ او فَرض بُوَد خندیدن
۳	هر کِه صَفرا شودش غالب از شیرینی	تَلْخ گردد دَهَنَش گاهِ شِکَر خاییدن
۴	عقلِ میدانیِ او خود خَرِ لَنْگ اُفتاده ست	در بُراقِ اَحَدی دید کسی لَنگیدن؟
۵	ای کسی کَزْ حَدَثانْ در حَدَثی اُفْتادی	چون چُنینی تو، رَوا نیست تو را جُنبیدن
۶	باید اوَّل زِ حَدَث سویِ قِدَم پیوستن	وان گَهان بر قِدَمَش نیمچه‌یی بُبْریدن
۷	خانهٔ شاه بِزَن نَقْب، اگر نَقْب زَنی	گوهری دُزد از آن خانه گَهِ دُزدیدن
۸	من عَلاماتِ گُهَر گفتم، لیکِن چه کُنَم؟	کورموشی چو ندارد نَظَرِ بُگْزیدن
۹	شَمسِ تبریز سُخَن‌‌های تو می‌بَخشَد چَشم	لیک کو گوش که دانَد سُخَنَت بِشْنیدن؟