غزل ۲۰۸ مولانا

۱	از جِهَتِ رَه زدن، راه دَرآرَد مرا	تا به کَفِ رَه زَنان باز سِپارَد مرا
۲	آن که زَنَد هر دَمی، راهِ دو صد قافله	من چه زَنَم پیشِ او؟ او به چه آرَد مرا؟
۳	من سَر و پا گُم کُنم، دلْ زِ جهان بَرکَنَم	گَر نَفَسی او به لُطْف، سَربِنَخارَد مرا
۴	او رَهِ خوش می‌زَنَد، رَقص برآن می‌کُنم	هر دَم بازیِّ نو، عشقْ بَر آرَد مرا
۵	گَهْ به فُسوس او مرا گوید کُنجی نِشین	چون که نِشینَم به کُنج، خود به دَرآرَد مرا
۶	زَ اوّلِ امروزم او، می بِپَرانَد چو باز	تا که چه گیرد به من؟ بر کِه گُمارَد مرا؟
۷	هِمَّتِ من هَمچو رَعد، نُکتهٔ من هَمچو اَبر	قطره چَکَد زَابْرِ من، چون بِفَشارَد مرا
۸	ابرِ من از بامْداد، دارد از آن بَحر داد	تا که زِ رَعد و زِ باد، بر کِه بِبارَد مرا؟
۹	چون که بِبارَد مرا، یاوه ندارد مرا	در کِفِ صد گونْ نَبات، بازگُذارَد مرا