غزل ۲۰۹۸ مولانا
| ۱ | شبِ مِحْنَت که بُد طَبیب و تو افگارْ یاد کُن | که زِ پایِ دِلَت بِکَند چُنان خارْ یاد کُن | |
| ۲ | چو فُتادی به چاه و گَوْ که ببخشید جانِ نو؟ | به سویِ او بیا، مَرو، مَکُن اِنْکارْ یاد کُن | |
| ۳ | مَکُن، اندک نَبود آن، به خدا شک نبود آن | نه، به خویش آی اندکیّ و تو بسیارْیاد کُن | |
| ۴ | تو به هنگامْ یاد کُن، که چو هنگام بُگْذرد | تو خُوه از گُل سُخَن تَراش و خُوه از خارْ یاد کُن | |
| ۵ | چو رَسیدیِ به صَدْرِ او، تو بدان حَقِّ قَدْرِ او | چو بِدیدیِ تو بَدْرِ او، تو زِ دیدارْ یاد کُن | |
| ۶ | تو بِدان قَدْرِ سوزِ او، بِرَسَد بازْ روزِ او | وَرْ از آن روز ایمِنی، تو زِ اَغْیارْیاد کُن | |
| ۷ | چه سِپاس اَرْ دو نان دَهَد، به طَبیبی که جان دَهَد؟ | چو بِزارَد که ای طَبیب زِ بیمارْ یاد کُن | |
| ۸ | چو طَبیبَت نِمود خُرد، دلِ تو آن زمان بِمُرد | پس از آن بانگ می‌زنی که زِمُردارْ یاد کُن | |
| ۹ | مَکُن، اَرْچه شُدی چُنین، چو خزان دانه در زمین | زِ بهارِ حُسامِ دین و زِ گُلْزارْ یاد کُن | |
| ۱۰ | اگَرَت کار چون زَر است، نه گِرو پیشِ گازُر است | گَرَت امسال گوهر است، نه تو از پارْ یاد کُن | |
| ۱۱ | چو بِدیدیِ رَحْیلِ گُل، پَسِ اِقْبال چیست؟ ذُل | نه که زِنْهارِ اوست بَس؟ هَله زِنْهارْ یاد کُن |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!