غزل ۲۱۰۰ مولانا

۱	چند بوسه وَظیفه تعیین کُن	به شِکَرخنده‌ایم شیرین کُن
۲	آن دِلَت را خدایْ نَرم کُناد	این دُعایِ خوش است، آمین کُن
۳	مَگَر این را به خواب خواهم دید	من بِخُسبَم، کِنارْ بالین کُن
۴	ای فُسونِ اَجَلْ فِراقِ لَبَت	رو فُسونِ مسیحْ آیین کُن
۵	عَرصهٔ چَرخْ بی‌تو تَنگ آمد	هین، بُراقِ وصال را زین کُن
۶	حُسن داری، وَفاست لایِقِ حُسن	حُسن را با وَفا تو کابین کُن
۷	چون بمیرند، رَحْم خواهی کرد	آنچه آخِر کُنی تو پیشین کُن
۸	حاجیان مانده‌اند از رَهِ حَج	دارویِ اُشتُرانِ گَرگین کُن
۹	تا به کعبه‌یْ وصالِ تو برسند	چارهٔ آب و زاد و خُرجین کُن
۱۰	ای دو چَشمِ جهانْ به تو روشن	این جهان را تو آن جهان بین کُن
۱۱	از تَجَلّیِّ آفتابِ رُخَت	چَشم و دل را چو طورِ سینین کُن
۱۲	بَس کُنم، شُد زِ حَدِّ گُستاخی	من کِه باشم که گویَمَت این کُن؟
۱۳	گَر نَبود این سُخَن زِ من لایِق	آنچه آن لایِق است، تَلْقین کُن
۱۴	شَمسِ تبریز بر اُفُق بِخُرام	گو شمالِ هِلال و پَروین کُن