غزل ۲۱۱ مولانا
| ۱ | باز بنفشه رَسید، جانبِ سوسنْ دوتا | باز گُلِ لَعْل‌پوش، می‌بِدَرانَد قَبا | |
| ۲ | بازرَسیدند شاد، زان سویِ عالَم چو باد | مَست و خُرامان و خوش، سَبزقَبایانِ ما | |
| ۳ | سَروِ عَلَمْدار رفت، سوخت خَزان را به تَفْت | وَزْ سَرِ کُه رُخ نِمود، لالهٔ شیرین‌لِقا | |
| ۴ | سُنبُله با یاسَمین، گفت سَلامٌ عَلَیک | گفت عَلَیکَ السَّلام، در چَمَن آی اِی فَتا | |
| ۵ | یافته مَعروفی‌ای، هر طَرَفی صوفی‌ای | دست‌زنان چون چَنار، رَقص‌کُنان چون صَبا | |
| ۶ | غُنچه چو مَستوریان، کرده رُخِ خود نهان | باد کَشَد چادُرَش، کِی سَرِه، رو بَرگُشا | |
| ۷ | یارْ دَرین کویِ ما، آبْ دَرین جویِ ما | زینَتِ نیلوفری، تشنه و زَردی چرا؟ | |
| ۸ | رفت دِیِ روتُرُش، کُشته شد آن عیش‌کُش | عُمرِ تو بادا دراز، ای سَمَنِ تیزپا | |
| ۹ | نرگسْ در ماجَرا، چَشمَک زد سبزه را | سبزه سُخَن فَهْم کرد، گفت که فرمانْ تو را | |
| ۱۰ | گفت قَرَنْفُل به بید من زِ تو دارم امید | گفت عَزَبخانه‌اَم خَلْوتِ توست، اَلصَّلا | |
| ۱۱ | سیب بِگُفت ای تُرنج، از چه تو رَنْجیده‌ای؟ | گفت من از چَشمِ بَد، می‌نَشَوم خودنِما | |
| ۱۲ | فاخْته با کو و کو، آمد کان یار کو؟ | کردش اشارت به گُل، بُلبُلِ شیرین‌نَوا | |
| ۱۳ | غیرِ بهارِ جهان، هست بهاری نَهان | ماه‌رُخ و خوش‌دَهان، باده بِدِه ساقیا | |
| ۱۴ | یا قَمَرًا طالِعًا فی ظُلُماتِ الدُّجیٰ | نُورُ مَصابیحِهِ یَغْلِبُ شَمْسَ الضُّحیٰ | |
| ۱۵ | چند سُخَن مانْد لیک، بی‌گَه و دیر است نیک | هرچه به شب فوت شُد، آرَم فردا قَضا |
#sonnet_translation
#John_Arberry
Rumi quotes, Rumi sonnet, Rumi words, Rumi Poetry
| ۱- Again the violet bent double has arrived beside the lily, again the ruby-clad rose is tearing her gown to shreds; |
| ۲- Again our green-gowned ones have gaily arrived from beyond the world swift as the wind, drunken and stalking and joyous. |
| ۳- The standard-bearing cypress went off and consumed autumn with rage, and from the mountaintop the sweet-featured anemone showed its face. |
| ۴- The hyacinth said to the jasmine, “Peace be upon you”; the latter replied, “Upon you be peace; come, lad, into the meadow!” |
| ۵- A Sufi on every side, having attained some favour, clapping hands like the plane-tree, dancing like the zephyr; |
| ۶- The bud, concealing its face like veiled ladies—the breeze draws aside its chaddur saying, “Unveil your face, good friend!” |
| ۷- The friend is in this quarter of ours, water in this our stream; lotus in your finery, why are you athirst and pale? |
| ۸- Sour-faced winter has departed, that joy-slayer has been slain; swift-footed jasmine, long may you live! |
| ۹- The busy narcissus winked at the verdure; the verdure understood its words and said, “Yours is the command.” |
| ۱۰- The clove said to the willow, “I am in hope of you”; the willow answered, “My bachelor apartment is your private chamber—welcome!” |
| ۱۱- The apple said, “Orange, why are you puckered?” The orange replied, “I do not show myself off for fear of the evil eye.” |
| ۱۲- The ringdove came cooing, “Where is that friend?” The sweet-noted nightingale pointed him to the rose. |
| ۱۳- Beside the world’s springtide there is a secret spring; mooncheeked and sweet of mouth, give wine, O saki! |
| ۱۴- Moon rising in the shadows of darkness, the light of whose lamp vanquishes the sun at noon! |
| ۱۵- Several words yet remain unsaid, but it is unseasonably late; whatever was omitted in the night I will complete tomorrow. |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!