غزل ۲۱۵۲ مولانا
| ۱ | سخت خوش است چَشمِ تو، وان رُخِ گُل‌فَشانِ تو | دوش چه خورده‌ای دِلا؟ راست بگو به جانِ تو | |
| ۲ | فِتْنه‌گَر است نامِ تو، پُرشِکَر است دامِ تو | باطَرَب است جامِ تو، بانَمَک است نانِ تو | |
| ۳ | مُرده اگر بِبینَدَت، فَهم کُند که سَرخوشی | چند نَهان کُنی؟ که میْ فاش کُند نَهانِ تو | |
| ۴ | بویِ کباب می‌زَنَد از دلِ پُرفَغانِ من | بویِ شراب می‌زَنَد از دَم و از فَغانِ تو | |
| ۵ | بَهرِ خدا بیا بگو، وَرنه بِهِل مرا که تا | یک دو سُخَن به نایِبی بَردَهَم از زبانِ تو | |
| ۶ | خوبیِ جُمله شاهِدان، مات شد و کَساد شد | چون بِنِمود ذَرّه‌ای خوبیِ بی‌کَرانِ تو | |
| ۷ | باز بِدید چَشمِ ما آنچه ندید چَشمِ کَس | باز رَسید پیرِ ما بی‌خود و سَرگِرانِ تو | |
| ۸ | هر نَفَسی بگویی‌اَم، عقلِ تو کو؟ چه شد تو را؟ | عقل نَمانْد بَنده را در غَم و اِمتحانِ تو | |
| ۹ | هر سَحَری چو ابرِ دِیْ بارَم اشک بر دَرَت | پاک کُنم به آستینْ اشکْ زِ آسْتانِ تو | |
| ۱۰ | مشرق و مغرب اَرْ رَوَم، وَرْ سویِ آسْمان شَوَم | نیست نشانِ زندگی، تا نَرَسَد نشانِ تو | |
| ۱۱ | زاهِدِ کشوری بُدَم، صاحِبِ مِنْبَری بُدَم | کرد قَضا دلِ مرا عاشق و کَف‌زنانِ تو | |
| ۱۲ | از میِ این جهانیان، حَقِّ خدا نخورده‌ام | سَخت خَراب می‌شَوَم، خایِفَم از گُمانِ تو | |
| ۱۳ | صبر پَرید از دِلَم، عقل گُریخت از سَرَم | تا به کجا کَشَد مرا مَستیِ بی‌اَمانِ تو | |
| ۱۴ | شیرِ سیاهِ عشقِ تو می‌کَنَد استخوانِ من | نی تو ضَمانِ من بُدی، پس چه شد این ضَمانِ تو؟ | |
| ۱۵ | ای تبریز بازگو بَهرِ خدا به شَمسِ دین | کین دو جهان حَسَد برد بر شَرفِ جهانِ تو |
#دکلمه_غزل_مولانا با صدای #عبدالکریم_سروش دانلود فایل
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!