غزل ۲۱۶۸ مولانا
| ۱ | نمی‌گفتی مرا روزی که ما را یارِ غاری تو؟ | دَرونِ باغِ عشقِ ما، درختِ پایداری تو؟ | |
| ۲ | اَیا شیرِ خدا آخِر بِفَرمودی به صید اَنْدَر | که خَهْ مَر آهویِ ما را، چو آهو خوش شکاری تو | |
| ۳ | شِکُفته داشتی چون گُلْ دل و جانم، دِلاراما | کُنونَم خود نمی‌گویی کَزان گُلْزارْ خاری تو | |
| ۴ | زِنازی کَزْ تو در سَر بُد، تَهی کرد از دِماغَم غَم | مرا زِنهار از هَجْرت، که بَس بی‌زینهاری تو | |
| ۵ | چو فَتوی داد عشقِ تو به خونِ من، نمی‌دانم | چه جوهردارْ تیغی تو، چه سنگینْ دل نِگاری، تو | |
| ۶ | اَیا اومید در دستم عَصایِ موسَوی بودی | زِهِجْرانِ چو فرعونَش کُنون جان در، چو ماری تو | |
| ۷ | چو از اَفْلاک نورانیْ وصالِ شاه، اُفتادی | چو آدم اَنْدَرین پَستی دَرین اقلیمِ ناری تو | |
| ۸ | کنارِ وصلْ دربودی، یکی چندی تو ای دیده | کِنار از اشکْ پُر کُن تو، چو از شَهْ بَرکناری تو | |
| ۹ | الا ای مو سِیَه پوشی به هنگامِ طَرَب، وان گَهْ | سپیدت جامه باشد چون دَرین غَمْ سوگواری تو | |
| ۱۰ | به نَظْم و نَثْر عُذرِ من سَمَر شُد در جهان اکنون | که یک عُذرم نَپَذْرُفتی، چگونه خوش عِذاری تو | |
| ۱۱ | تو ای جان سنگِ خارایی، که از آبِ حَیاتِ او | جُدا گشتیّ و مَحْرومیّ و آن گَهْ بَرقَراری تو | |
| ۱۲ | رَمیدَسْتی ازین قالَب، وَلیکِن عُلْقه‌یی داری | کَزان بَحْرِ کَرَم در گوشْ دُرِّ شاهواری تو | |
| ۱۳ | دَرین اومیدِ پَژمُرده، بِپَژمُردی چو باغ از دِیْ | زِ دِیْ بُگْذر، سَبُک بَرپَر، که جانِ آن بهاری تو | |
| ۱۴ | بُخارایِ جهانِ جان، که مَعْدن گاهِ عِلْم آن است | سَفَر کُن جانِ باعِزَّت، که نی جانِ بُخاری تو | |
| ۱۵ | مَزَن فالِ بَدی، زیرا به فالِ سَعْد وصل آید | مگو دورَم زِ شاهِ خود، که نیک اَنْدَر جِواری تو | |
| ۱۶ | چو دانستی که دیوانه شُدی، عقل است این دانش | چو می‌دانی که تو مَستی، پس اکنونْ هوشیاری تو | |
| ۱۷ | هزاران شُکر آن شَهْ را، که فَرزین بَندِ او گشتی | هزاران مِنَّت آن میْ را، که از وِیْ در خُماری تو | |
| ۱۸ | همه فَخْر و همه دولت، برایِ شاه می‌زیبَد | چرا در قیدِ فَخْری تو؟ چرا دربَندِ عاری تو؟ | |
| ۱۹ | فِراقِ من شُده فَربه زِ خونِ تو که خورْد ای دل | چرا قُربان شُدی ای دل، چو شیشاکِ نِزاری تو | |
| ۲۰ | چو سُرنایی تو نُه چَشم از برایِ انتظارِ لب | چو آن لب را نمی‌بینی، دَران پَرده چه زاری تو | |
| ۲۱ | چو دَف از ضَربَتِ هَجْرت، چو چَنْبَر گشت پُشتِ من | چرا بر دستْ این دلْ هم مثالِ دَف نداری تو | |
| ۲۲ | هزاران مِنَّتَت بر جان، زِعشقِ شاهْ شَمسُ الدّین | تو بادی ریش درکرده، که یعنی حَق گُزاری تو | |
| ۲۳ | اَلا ای شاهِ تبریزم، دَرین دریایِ خون ریزم | چه باشد گَر چو موسی گَرد از دریا بَرآری تو | |
| ۲۴ | اَیا خوبیّ و لُطفِ شَهْ، شِمُردم رَمزَکی از تو | شِمُردن از کجا تانم؟ که بی‌حَدّ و شُماری تو |
#دکلمه_غزل_مولانا با صدای #عبدالکریم_سروش دانلود فایل
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!