غزل ۲۱۸ مولانا
| ۱ | زِ بَهرِ غَیرت آموختْ آدم اَسْما را | بِبافت جامعِ کُلْ پَرده‌هایِ اَجْزا را | |
| ۲ | برایِ غیر بُوَد غَیرت و چو غیر نَبود | چرا نِمود دو تا آن یگانه، یکتا را؟ | |
| ۳ | دَهان پُر است جهانِ خَموش را از راز | چه مانع است فَصیحانِ حرف پیما را؟ | |
| ۴ | به بوسه‌هایِ پَیاپِی رَه دَهان بَستَنْد | شِکَرلَبانِ حقایق، دَهانِ گویا را | |
| ۵ | گَهی زِ بوسه‌یْ یار و گَهی زِ جامِ عُقار | مجَال نیست سُخَن را، نه رَمْز و ایما را | |
| ۶ | به زَخمِ بوسه سُخَن را چه خوش هَمی‌شِکَنند | به فِتْنه بَسته رَهِ فِتْنه را و غوغا را | |
| ۷ | چو فِتنه مَست شود، ناگهان بَرآشوبَنْد | چه چیز بَنْد کُند مَستِ بی‌مُحابا را؟ | |
| ۸ | چو موج پَست شود، کوه‌ها و بَحر شود | که بیم، آب کُند سنگ‌هایِ خارا را | |
| ۹ | چو سنگْ آب شود، آبْ سنگ، پَس می‌دان | احاطَتِ مَلِکِ کامکارِ بینا را | |
| ۱۰ | چو جنگْ صُلح شود، صُلحْ جنگ، پس می‌بین | صِناعَتِ کَفِ آن کِردگارِ دانا را | |
| ۱۱ | بِپوش رویْ که روپوشْ کارِ خوبان است | زَبون و دستْ خوش و رام یافتی ما را | |
| ۱۲ | حَریف بین که فُتادی تو شیر با خرگوش | مَکُن، مَبَنْد به کُلّی رَه مُواسا را | |
| ۱۳ | طمع نگر که مَنَت پَنْد می‌دَهَم که مَکُن | چنان که پَنْد دَهَد نیم پَشّه عَنْقا را | |
| ۱۴ | چُنان که جنگ کُند رویِ زَرد با صَفْرا | چُنان که راه بِبَنْدد حَشیشْ دریا را | |
| ۱۵ | اَکُنْتَ صاعِقَهً یا حَبیبٌ اَوْ نارًا | فَما تَرَکْتَ لَنا مَنْزِلًا وَ لا دارا | |
| ۱۶ | بِکَ اَلْفِخارُ وَلکِنْ بُهِتُّ مِنْ سَکَرٍ | فَلَسْتُ اَفْهَمُ لیْ مَفْخَرًا وَ لا عارا | |
| ۱۷ | مَتی اَتوب مِنَ الذَّنْبِ، تَوْبَتی ذَنْبی | مَتی اُجارُ اِذَا الْعِشْقُ صارَ لی جارا؟ | |
| ۱۸ | یَقُولُ عَقْلی لا تُبْدِلَنْ هُدًی بِرَدی | اَما قَضَیْتَ بِهِ فی هَلاکِ اَوْطارا؟ |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!