غزل ۲۱۷ مولانا
| ۱ | چه نیک بخَت کسی که خدایْ خوانْد تو را | دَرآ دَرآ به سعادتْ، دَرَت گُشاد خدا | |
| ۲ | کِه بَرگُشایَد دَرها؟ مُفَتّحُ اْلَابْواب | کِه نُزْل و مَنْزِل بخَشید؟ نَحْنُ نَزَّلْنا | |
| ۳ | کِه دانه را بِشِکافَد، نِدا کُند به درخت | که سَر بَرآر به بالا و می‌فَشان خُرما؟ | |
| ۴ | که دَردَمید در آن نِی، که بود زیرِ زمین | که گشت مادرِ شیرین و خُسروِ حَلوا؟ | |
| ۵ | کِه کرد در کَفِ کانْ خاک را زَر و نُقره؟ | کِه کرد در صَدَفی آب را جواهرها؟ | |
| ۶ | زِ جان و تَن بِرَهیدی به جَذبه‌یْ جانان | زِ قاب و قَوْس گُذشتیْ به جَذبِ اَوْاَدْنی | |
| ۷ | هم آفتاب شُده مُطربَت که “خیزْ سُجود | به سویِ قامَتِ سَروی زده‌ست لاله صَلا | |
| ۸ | چُنین بُلند چرا می‌پَرَد هُمایِ ضَمیر؟ | شنید بانگِ صَفیری زِ رَبّیَ الْاَعْلی | |
| ۹ | گُلِ شِکُفته بگویم که از چه می‌خندد؟ | که مُسْتَجاب شُد او را از آن بهارْ دُعا | |
| ۱۰ | چو بویِ یوسُفِ معنی گُل از گَریبان یافت | دَهان گُشاد به خنده که های یا بُشْرا | |
| ۱۱ | به دِیْ بِگویَد گُلْشَن که هر چه خواهی کُن | به فَرّ عدلِ شَهَنْشَه نَتَرسَم از یَغما | |
| ۱۲ | چو آسْمان و زمین در کَفَش کَم از سیبی‌ست | تو بَرگِ من بِرُبایی، کجا بریّ و کجا؟ | |
| ۱۳ | چو اوست معنیِ عالَم به اتّفاقْ همه | به جُز به خِدمَتِ مَعنی، کجا رَوَند اَسْما؟ | |
| ۱۴ | شُد اسمْ مَظْهَرِ مَعنی، کَارَدْتُ اَنْ اُعْرَفْ | وَزْ اسمْ یافت فَراغَت، بَصیرتِ عُرَفا | |
| ۱۵ | کَلیم را بِشِناسَد به مَعرفتْ هارون | اگر عَصاش نباشد، وَگَر یَدِ بَیضا | |
| ۱۶ | چگونه چَرخ نگردد به گِردِ بام و دَرَش | که آفتاب و مَهْ از نورِ او کنند سَخا؟ | |
| ۱۷ | چو نورْ گفت خداوندْ خویشتن را نام | غُلامِ چَشم شو ایرا زِ نور کرد چَرا | |
| ۱۸ | از این همه بُگُذشتم نِگاه دارْ تو دست | که می‌خُرامَد از آن پَرده مَستْ یوسُفِ ما | |
| ۱۹ | چه جایِ دست بُوَد عقل و هوش شُد از دست | که ساقی‌یی‌ست دِلارام و باده‌اَش گیرا | |
| ۲۰ | خَموش باش که تا شرحِ این هَمو گوید | که آب و تاب همان بِهْ که آید از بالا |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!