غزل ۲۱۶ مولانا

۱	رَوَم به حُجره‌ی خَیّاطِ عاشقان فردا	مَنِ دِرازقَبا با هزار گَز سودا
۲	بِبُرَّدَت زِ یَزید و بِدوزَدَت بر زَید	بدین یکی کُندَت جُفت و زان دِگَر عَذْرا
۳	بدان یکیت بِدوزَد که دل نَهی همه عُمر	زِهی بَریشَم و بَخیه، زهِی یَدِ بَیضا
۴	چو دلْ تَمام نَهادی زِ هَجر بِشْکافَد	به زَخمِ نادره مِقْراضِ اِهْبِطُوا مِنْها
۵	زِ جمع کردن و تَفریقِ او شدم حیران	به ثَبت و مَحو چو تَلْوینِ خاطِرِ شَیدا
۶	دِل است تَختهٔ پُرخاک، او مهندسِ دل	زِهی رُسوم و رُقوم و حَقایق و اَسْما
۷	تو را چو در دِگَری ضَرب کرد هَمچو عَدَد	زِ ضَربِ خود چه نتیجه هَمی‌کُند پیدا
۸	چو ضَرب دیدی اکنون بیا و قِسمَت بین	که قَطره‌ای را چون بَخش کرد در دریا
۹	به جَبر جُملهٔ اَضداد را مُقابله کرد	خَمُش که فکر دَراِشْکَست زین عَجایب‌ها