غزل ۲۲۹۴ مولانا

۱	زِ بَردابَردِ عشقِ او، چو بِشْنید این دلِ پاره	بَرآمَد از وجودِ خویش و هر دو کَوْن یک باره
۲	به بَحْرِ نیستی در شُد، همه هستی مُحَقَّر شُد	به ناگَهْ شُعْله‌یی بَر شُد شِگَرفْ از جانِ خونْ خواره
۳	کجا اسراربین آمد دَمی کَزْ کِبْر و کین آمد؟	حَیاتی کَزْ زمین آمد بُوَد در بَحْرْ بیچاره
۴	اَلا ای جانِ انسانی چو از اقلیمِ نُقْصانی	به شب هنگامِ ظُلمانی، چو اَخْتَر باش سَیّاره
۵	چو از مَردانْ مَدَد یابی، یکی عیشِ اَبَد یابی	سپاهِ بی‌عَدَد یابی به قَهرِ نَفْسِ اَمّاره
۶	چو هستی را هَمی‌روبی، سَرِ هر نَفْس می‌کوبی	پدید آید یکی خوبی، نه رو باشد، نه رُخساره
۷	چه باشد صد قَمَر آن جا؟ شود هر خاکْ زَر آن جا	به غیرِ دل مَبَر آن جا، که آن جا هست دلْ پاره
۸	زِهی دُربَخشْ دریایی برایِ جانِ بینایی	شُمارِ ریگْ هر جایی زِ عشقش هست آواره
۹	خوشا مُشکا که می‌بیزی به راهِ شَمسِ تبریزی	زِهی باده که می‌ریزی برایِ جانِ میْ خواره