غزل ۲۳۰۹ مولانا
۱ | من بیخود و تو بیخود، ما را که بَرَد خانه؟ | من چند تو را گفتم کم خور دو سه پیمانه؟ | |
۲ | در شهر یکی کَس را هُشیار نمیبینم | هریک بَتَر از دیگر، شوریده و دیوانه | |
۳ | جانا به خَرابات آ، تا لَذَّتِ جانْ بینی | جان را چه خوشی باشد، بیصُحبَتِ جانانه؟ | |
۴ | هر گوشه یکی مَستی، دستی زَبَرِ دستی | وان ساقیِ هر هستی، با ساغَرِ شاهانه | |
۵ | تو وَقْفِ خَراباتی، دَخْلَت میْ و خَرجَت میْ | زین وَقْف به هُشیاران مَسْپار یکی دانه | |
۶ | ای لولی بَربَطزن، تو مَست تَری یا من؟ | ای پیشِ چو تو مَستی، اَفْسونِ من افسانه | |
۷ | از خانه بُرون رفتم، مَستیم به پیش آمد | در هر نَظَرش مُضْمَر صد گُلْشَن و کاشانه | |
۸ | چون کَشتیِ بیلَنْگَر، کَژْ میشُد و مَژْ میشُد | وَزْ حَسرتِ او مُرده صد عاقل و فَرزانه | |
۹ | گفتم زِ کجایی تو؟ تَسْخَر زد و گفت ای جان | نیمیم زِ تُرکِستان، نیمیم زِ فَرغانه | |
۱۰ | نیمیم زِ آب و گِل، نیمیم زِ جان و دل | نیمیم لبِ دریا، نیمی همه دُردانه | |
۱۱ | گفتم که رفیقی کُن با من، که مَنَم خویشَت | گفتا که بِنَشناسَم من خویش زِ بیگانه | |
۱۲ | من بیدل و دَستارم، در خانهٔ خَمّارم | یک سینه سُخَن دارم، هین شرح دَهَم یا نه؟ | |
۱۳ | درحَلقهٔ لَنْگانی، میباید لَنْگیدن | این پَند نَنوشیدی از خواجهٔ عَلْیانه | |
۱۴ | سَرمَستِ چُنان خوبی، کِی کم بُود از چوبی؟ | بَرخاست فَغان آخِر از اُسْتُنِ حَنّانه | |
۱۵ | شَمسُ الْحَقِ تبریزی از خَلْق چه پَرهیزی؟ | اکنون که دَراَفکَندی صد فِتْنهٔ فَتّانه |
#دکلمه_غزل_مولانا با صدای #عبدالکریم_سروش دانلود فایل
خيلي دلنشين بود🌸
بسیار عالی و دلنشین
ابوالمحامد(سیف فرغانی!) :
آنجا که عشق سلطنت خود کند پدید نه شرع حکم دارد و نه عقل اعتبار
ویرایش: بشناسم(نه بنَشناسم)
من بیخود و تو بیخود…
وقتی مولانای جان، با خودش صحبت میکنه..
💎🍷✨