غزل ۲۳۱۲ مولانا

۱	دیدم رُخِ تَرسا را، با ما چو گُلْ اِشْکُفته	هم خَلْوَت و هم بیگَهْ، در دیرِ صَفا رفته
۲	با آن مَهِ بی‌نُقصان سَرمَست شُده رَقصان	دَستی سَرِ زُلفِ او، دستی میْ بِگْرفته
۳	در رَستهٔ بازاری، هر جا بُدِه اَغْیاری	در جانْشْ زده ناری، آن خونیِ آشفته
۴	و آن لَعْلْ چو بُگْشاید، تا قَند شِکَر خایَد	از عَرشْ نِثار آید، بَس گوهرِ ناسُفته
۵	دل دُزدَد و بِسْتانَد، وَزْ سِرِّ دِلَت داند	تا جُمله فروخواند پنهانی ناگفته
۶	از حُسنِ پَری زاده، صد بی‌دل و دل داده	در هر طَرَف افتاده، هم یک یک و هم جُفته
۷	نوری که ازو تابَد، هر چَشم که بَرتابَد	بیدارِ اَبَد یابَد، در کالْبَدِ خُفته
۸	از هفت فَلَک بیرون، وَزْ هر دو جهان اَفْزون	وین طُرفه که آن بی‌چون اَنْدَر دل بِنْهُفته
۹	از بَهرِ چُنین مُشکل، تبریز شُده حاصل	وَنْدَر پِیِ شَمسُ الدّین، پایِ دلِ من کَفته