غزل ۲۳۱۳ مولانا

۱	ای جانِ تو جانم را از خویش خَبَر کرده	اندیشهٔ تو هردَم در بَنده اَثَر کرده
۲	ای هرچه بِیَندیشی، در خاطِرِ تو آید	بر بَنده هُمان لحظه، آن چیز گُذَر کرده
۳	از شیوه و نازِ تو، مشغول شُده جانم	مَکْرِ تو به پنهانی، خودْ کارِ دِگَر کرده
۴	بر یادِ لبِ تو نِی هر صُبح بِنالیده	عشقَت دَهَنِ نِی را پُرقَند و شِکَر کرده
۵	از چهرهٔ چون ماهَت، وَزْ قَدّ و کَمَرگاهَت	چون ماهِ نو این جانم خود را چو قَمَر کرده
۶	خود را چو کَمَر کردم، باشد به میانْ آیی	ای چَشمِ تو سویِ من از خَشمْ نَظَر کرده
۷	از خشمْ نَظَر کردی، دلْ زیر و زَبَر کردی	تا این دلِ آواره از خویش سَفَر کرده

#sonnet_translation
#John_Arberry
Rumi quotes, Rumi sonnet, Rumi words, Rumi Poetry

۱- O you whose soul had informed my soul of itself, your thought every moment has made an impression on your slave.

۲- Whatever you think whatever enters your mind, that same instant that thing passes into your servant’s mind.

۳- My soul has become occupied with your graceful airs; your guile in secret has wrought another thing.

۴- Every morn the reed laments, remembering your lip; your love fills the mouth of the reed with candy and sugar.

۵- Because of your moonlike face and your stature and waist, this soul of mine has made itself like the new moon.

۶- When I make myself like a belt, perhaps you will come to my waist, O you whose eye you have fixed on me in wrath.

۷- In wrath you gazed and turned my heart upside down, so that this wandering heart journeyed out of itself.