غزل ۲۴۰ مولانا

۱	تو جان و جهانی کَریما مرا	چه جان و جهان از کجا تا کجا؟
۲	که جانْ خود چه باشد بَرِ عاشقان؟	جهانْ خود چه باشد بَرِ اولیا؟
۳	نه بر پُشتِ گاوی‌ست جُمله زمین	که در مَرغزارِ تو دارد چَرا
۴	در آن کاروانی که کُلِّ زمین	یکی گاوبارست و تو رَهنما
۵	در انبارِ فَضْلِ تو بس دانه‌هاست	که آن نَشْکَند زیرِ هفت آسیا
۶	تو در چَشمْ نَقّاش و پنهان زِ چَشم	زِهی چَشم بَند و زِهی سیمیا
۷	تو را عالَمی غیرِ هجده هزار	زِهی کیمیا و زِهی کِبْریا
۸	یکی بیتِ دیگر بَرین قافیه	بگویم بلی، وام دارم تو را
۹	که نَگْزارَد این وام را جُز فقیر	که فقرست دریایِ دُرِّ وَفا
۱۰	غَنی از بَخیلی غَنی مانده است	فقیر از سَخاوت، فقیر از سَخا