غزل ۲۴۸۵ مولانا
| ۱ | یاوَرِ من تویی بِکُن بَهرِ خدایْ یاری‌یی | نیست تو را ضَعیف‌تَر از دلِ من شکاری‌یی | |
| ۲ | نایْ برایِ من کُند در شب و روز ناله‌یی | چَنگ برایِ من کُند با غَم و سوز زاری‌یی | |
| ۳ | کِی بِفَشارَدی مرا دستِ غمیّ و غُصّه‌یی | گَر تو مرا به عاطِفَت در بَرِ خود فَشاری‌یی | |
| ۴ | دیده هَمچو ابرِ من اشکِ رَوان نَبارَدی | گَر تو زِ ابرِ مَرحَمَت بر سَرِ من بِباری‌یی | |
| ۵ | دستْ دراز کَردَمی گوشِ فَلَک گرفتَمی | گَر سَرِ زُلفِ خویش را تو به کَفَم سِپاری‌یی | |
| ۶ | از سَرِ ماه من کُلَه بِسْتَدَمی رُبودَمی | گَر تو شبی به لُطفِ خود خوش سَرِ من بِخاری‌یی | |
| ۷ | حَقِّ حقوقِ سابِقَت حَقِّ نیازِ عاشقت | حَقِّ زُروعِ جانِ منْ کِش تو کُنی بهاری‌یی | |
| ۸ | حَقِّ نَسیمِ بویِ تو کان رَسَدم زِ کویِ تو | حَقِّ شُعاعِ رویِ تو کو کُنَدم نهاری‌یی | |
| ۹ | تا که نِثار کرده‌یی از گُلِ وَصلْ بر سَرَم | بر کَفِ پایِ کوششَم خار نکرد خاری‌یی | |
| ۱۰ | دارد از تو جُزو و کُل خُرَّمی‌یی و شادی‌یی | وَزْ رُخِ تو درختِ گُل خَجْلَت و شَرمساری‌یی | |
| ۱۱ | ای لبِ منْ خَموش کُن سویِ اصولْ گوش کُن | تا کُند او به نُطْقِ خود نادره غَم گُساری‌یی |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!