غزل ۲۴۸۷ مولانا

۱	هست به خِطّه عَدَم شور و غُبار و غارتی	آتشْ عشق دَرزده تا نَبُوَد عِمارتی
۲	زان که عِمارت اَرْ بُوَد سایه کُند وجودِ را	سایه زِ آفتابِ او کِی نِگَرَد شَرارتی
۳	روح که سایگی بُوَد سرد و مَلول و‌ بی‌طَرَب	مُنْتَظِرَک نشسته او تا که رَسَد بِشارتی
۴	جان که در آفتاب شُد هر گُنَهی که او کُند	بَرق زد از گناهِ او هر طَرَفی کَفارتی
۵	شُعله آفتاب را بر کُهْ و بر زمینْ‌ست رنگ	نیست پَدید در هوا از لَطَف و طَهارتی
۶	جانْ به مِثالِ ذَرّه‌ها رَقص کُنان در آفتاب	نورپَذیری‌اَش نِگَر لَعْل وَش و مَهارتی
۷	جانِ چو سنگ می‌دَهَد جانِ چو لَعْل می‌خَرَد	رَقص کُنان تَرانه زَن گشته که خوشْ تجارتی
۸	قُرصِ فَلَک دَرآیَد و رویْ به گوشِ جان‌ها	سِرِّ اَزَل بِگویَدَش‌ بی‌سُخَن و عبارتی
۹	آن که به هر دَمی نَهان شُعله زَنَد به روحْ بر	آن دل و زَهره کو کَزان دَمْ بِزَنَد اشارتی
۱۰	مَحْرَمِ حَقِّ شَمسِ دین ای تبریز را تو شَهْ	کُشته عشقِ خویش را شاهِ اَزَل زیارتی