غزل ۲۶۲۳ مولانا

۱	ما گوشِ شماییم، شما تَن‌زده تا کِی؟	ما مَست و خَراباتی و بیخود شده تا کِی؟
۲	ما سوخته‌حالان و شما سیر و مَلولان	آخِر بِنَگویید که این قاعده تا کِی؟
۳	دل زیر و زَبَر گشت، مَها چند زنی طَشْت؟	مَجلس همه شورید، بُتا عَربده تا کِی؟
۴	دی عقل دَراُفتاد و به کَف کرده عَصایی	در حَلقهٔ رِندان شُده کین مَفْسَده تا کِی؟
۵	چون ساقیِ ما ریخت بَرو جامِ شرابی	بِشْکَست دَرِ صومعه کین مَعبده تا کِی؟
۶	تَسبیح بِیَنداخت و زِ سالوس بِپَرداخت	کین نوبتِ شادیست، غمِ بیهُده تا کِی؟
۷	آن‌ها که خَموشَند به مَستی مَزه‌نوشَند	ای در سُخنِ بی‌مَزه گرم آمده، تا کِی؟