غزل ۲۶۲۴ مولانا

۱	بَرخیز که جان است و جهان است و جوانی	خورشید بَرآمَد، بِنِگَر نورفَشانی
۲	آن حُسن که در خوابْ هَمی‌جُست زُلَیخا	ای یوسُفِ اَیّام، به صد رَهْ بِهْ ازانی
۳	بَرخیز که آویخت تَرازوی قیامت	بَرسَنْج بِبین که سَبُکی یا تو گِرانی
۴	هر سویْ نشانیست زِ مَخلوقْ به خالِق	قانِع نشود عاشقِ بی‌دل به نشانی
۵	هر لحظه زِ گَردون بِرَسَد بانگْ که ای گاو	ما راهِ سَعادت بِنِمودیم، تو دانی
۶	بَرخیز و بیا دَبدَبهٔ عُمرِ اَبَد بین	تا بازرَهی زود از این عالَمِ فانی
۷	او عُمرِ عزیز است، ازو چاره نداری	او جانِ جهان آمد و تو نقشِ جَهانی
۸	بر صورتِ سنگین بِزَنَد، روح پَذیرد	حیف است کَزین روحْ تو مَحروم بِمانی
۹	او کانِ عقیق آمد و سرمایهٔ کان‌ها	در کانِ عَقیق آی، چه دربَندِ دُکانی؟