غزل ۲۶۴۵ مولانا

۱	بِخوردم از کَفِ دِلْبَر شرابی	شُدم مَعْمور و در صورت خَرابی
۲	گُزیدم آتشِ پنهانِ پنهان	کَزو اَنْدَر رُخَم پیداست تابی
۳	هزاران نُکته در عالَم بِگُفتم	زِعشق و هیچ نَشنیدم جوابی
۴	گَهی سوزد دِلَم، گَهْ خام گَردد	به مانندِ دِلَم نَبْوَد کَبابی
۵	مرا آن مَهْیکی شکلی نِموده‌ست	که سیصد مَهْ نَبینَد آن به خوابی
۶	مَنَم غَرقه به بَحْرِ اَنْگَبینی	که زنبور از کَفَش یابَد لُعابی
۷	بهشت اَنْدَر رَهَش کمتر حِجابی	خِرَد پیشِ مَهَش، کمتر سَحابی
۸	جهان را جُمله آبِ صافْ می‌بین	که ماهی می‌دَرخشَد اَنْدَر آبی
۹	اگر با شَمسِ تبریزی نِشینی	ازان مَهْ بر تو تابَد ماهتابی

از محبوب خویش شرابی نوشیدم که باطن و درون مرا آباد کرد و ظاهرم را در نظر (کوته‌بینان ظاهرنگر) خراب کرد.

در بیان عشق هزاران نکته در این دنیا گفتم ولی (دریغا) که هیچ گوش شنوایی نیافتم که سخنانم را دریابد و پاسخی (درخور) بیان کند.

برای اینکه بتوانی از نور و روشنایی شمس تبریزی بهره ببری، باید همنشین و قرین سخن او باشی.