غزل ۲۷۰۶ مولانا
۱ | چه دِلْشادم به دِلْدارِ خدایی | خدایا تو نِگَه دار از جُدایی | |
۲ | بیا ای خواجه بِنْگَر یارِ ما را | چو از اَصْحاب و از یارانِ مایی | |
۳ | بِدان شَرطی که با ما کَژْ نَبازی | وَگَر بازی تو با ما بَرنیایی | |
۴ | دَغایانی که با جسمِ چو پیلَند | سَوارِ اسبِ فرهنگ و کیانی | |
۵ | پیاده گشته و رُخْ زَرد ماندند | زِ فَرزین بَندِ شاهانِ بَقایی | |
۶ | چه بودی گَر بِدانستی مَهی را | شِکَسته اَخْتَری، در بیوَفایی؟ | |
۷ | وَگر مَهْ را نداند، ماهْ ماه است | چگونه مَهْ؟ نه اَرْضی، نی سَمایی | |
۸ | که اَرْضیّ و سَمایی را غروب است | فُتَد بیاختیارش، اِخْتِفایی | |
۹ | ظُهور و اِخْتِفایِ ماهِ جانی | به دستِ اوست در قُدرت نِمایی | |
۱۰ | بِسوز ای تَن که جان را چون سِپَندی | به دَفْعِ چَشمِ بَد، چون کیمیایی | |
۱۱ | که چَشمِ بَد، به جُز بر جسم نایَد | به معنی کِی رَسَد چَشمِ هوایی | |
۱۲ | کِناری گیرَمَش در جامهٔ تَن | که جان را زوست هر دَم جانْ فَزایی | |
۱۳ | خیالَت هر دَمی این جاست با ما | اَلا ای شَمسِ تبریزی، کجایی؟ |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!