غزل ۲۷۰۸ مولانا

۱	تو هر روزی ازان پُشته بَرآیی	کُنی مَر تشنه جانان را سَقایی
۲	تو هر صُبحی جهان را نور بَخشی	که جانِ جانِ خورشیدِ سَمایی
۳	مَباد آن روز کَزْ تو بازمانَد	دو دیده، ای چراغ و روشنایی
۴	تو دریاییّ و می‌گویی جهان را	دَرآ در من، بیاموزْ آشنایی
۵	لب و لُنجِ کَفوری را دَریدی	بِدان دریایِ امواجِ عَطایی
۶	گُشادی چَشم و گوشِ خاکیان را	همه حیران که چون بَر می‌گُشایی؟
۷	گِلویِ جان بِسوزید از حَلاوَت	چُنین شیرین، چُنین حَلْوا چرایی؟
۸	اگر چون آسیا گَردم شب و روز	زِ تو باشد، که آبِ آسیایی
۹	وَگَر این آسیا جویَد سُکونَت	زِ چَرخِ تو‌ نمی‌یابَد رَهایی
۱۰	هران سنگی که در چَرخَش کَشیدی	بیابَد کان، بیابد کیمیایی
۱۱	به تو جُنبَد جهان، جانِ جهانی	اگر چه او نداند که کجایی