غزل ۲۷۸۵ مولانا

۱	گَر من از اسرارِ عشقش، نیکْ دانا بودَمی	اَنْدَران یَغما رَفیقِ تُرکِ یَغما بودَمی
۲	وَرْ چو چَشمِ خونیِ او بودَمی من، فِتْنه جویْ	در میانِ حَلقه‌‌هایِ شور و غوغا بودَمی
۳	گَر ضَمیرِ هر خَسی، ما را نَخَسْتی در جهان	در سَر و دل‌ها رَوانْ مانندِ سودا بودَمی
۴	گَرنه هر روزی زِ بُرجی سَر فروکردی مَهَم	جا نَگَردانیدَمی هرگز، به یک جا بودَمی
۵	من نکردم جِلْدی‌یی با عشقِ او، کانْ آتشَش	آب کردی مَر مرا، گَر سنگِ خارا بودَمی
۶	گَر نَکاهیدی وجودم هر دَمی از دَردِ عشق	من نه عاشق بودَمی، من کارْاَفْزا بودَمی
۷	گَر نه موجِ عشقِ شَمسُ الدّینِ تبریزی بُدی	کو مرا بَرمی کَشَد، در قَعْرِ دریا بودَمی