غزل ۲۷۸۴ مولانا
| ۱ | در جهانْ گَر بازجویی، نیست بی‌سودا سَری | لیک این سودا غریب آمد به عالَم، نادری | |
| ۲ | جُمله سوداها بَرین فَنْ عاقِبَت حَسرت خورند | زان که صد پَر دارد این و نیست آن‌ها را پَری | |
| ۳ | پیشِ باغَش باغِ عالَمْ نَقْشِ گرمابه‌‌‌ست و بَسْ | نی دَرو میوه‌یْ بَقایی، نی دَرو شاخِ تَری | |
| ۴ | آن زِ سِحْری تَر نِمایَد، چون بگیری شاخِ او | می‌بَرَد شاخش تو را با خواجه قارون، تا ثَری | |
| ۵ | صورتِ او چون عَصا و باطنِ او اژدَها | چون نه‌یی موسی، مَرو بر اژدَهایِ قاهری | |
| ۶ | کَفِّ موسی کو که تا گَردد عَصا آن اژدَها؟ | گَردنِ آن اژدَها را گیرد او چون لَمتُری | |
| ۷ | گَر کَشیده می‌شوی آن سو، زِ جَذبِ اژدَهاست | زان که او بَسْ گُرْسَنه‌‌‌ست و تو مَر او را چون خوری | |
| ۸ | جَذبِ او چون آتشی آمد، دَراَفکَن خود در آب | دَفْعِ هر ضِدّی به ضِدّی، دَفْعِ ناری کوثری | |
| ۹ | چون تو در بَلْخی، رَوان شو سویِ بغداد، ای پدر | تا به هر دَم دورتَر باشی، زِ مَرو و از هَری | |
| ۱۰ | تو مَری باشیّ و چاکر، اَنْدَرین حَضرت بِهْ است | ای اَفَندی هین مگو این را مُری و آن را مُری | |
| ۱۱ | وَرْ فَسُردی در تَکبُّر، آفتابی را بِجو | در گُدازِ هر فَسُرده شَمس باشد ماهری | |
| ۱۲ | آفتابِ حَشْر را مانَد، گُدازد هر جَماد | از زمین و آسْمان و کوه و سنگ و گوهری | |
| ۱۳ | تا بِدانَد اهلِ مَحْشَر کین همه یَخ بوده است | عقلِ جُزوی لَنْگ مانده بر سَرِ یَخ چون خَری | |
| ۱۴ | ای خَرِ لَرزان شُده بر رویِ یخ در زیرِ بار | پوز بَردارد به بالا خَر که یا رَب آخُری | |
| ۱۵ | شَمسِ تبریزی چو عقلِ جُزو را یاری دَهَد | بال و پر یابَد خَرِ او، بَرپَرَد چون جعفری |
بیت ۴ بین سِحْری‌‌تَر باید فاصله باشه
سِحْری تَر نماید