غزل ۲۷۸۷ مولانا

۱	ای مَهی کَنْدَر نِکویی از صِفَت اَفْزوده‌یی	تا بَسی دَرهایِ دولت بر فَلَک بُگْشوده‌یی
۲	ای بَسا کوهِ اُحد، کَزْ راهِ دلْ بَرکَنده‌یی	ای بَسا وَصْفِ اَحَد، کَنْدَر نَظَر بِنْموده‌یی
۳	جان‌ها زَنبوروار از عشقِ تو پَرّان شُده	تا دَهانِ خاکیان را زان عَسَلْ آلوده‌یی
۴	ای سَبُک عقلی، که از خویشَش گِرانی داده‌یی	وِیْ گِرانْ جانی، که سویِ خویشتن بِرْبوده‌یی
۵	شاد با گوشِ مُقیم اَنْدَر مَقالاتِ اَلَست	چون زِ‌ بی‌چَشمانْ مَقالاتِ خَطا بِشْنوده‌یی
۶	در رُخِ پُرزَهرِ دونان، کَمترَک خندیده‌یی	هر خَسی را از ضرورت در جهانْ بِسْتوده‌یی
۷	فارغی از چَرب و شیرین، در حَلاوت‌‌هایِ خود	چَرب و شیرین باش از خود، زان که خوش پالوده‌یی
۸	ای همه دَعویْت معنی، ای زِ مَعنی بیش‌تَر	ای دو صد چَندان که دعوی کرده‌‌‌‌یی، بِنْموده‌یی
۹	ای کِه می‌جویی مِثالِ شَمسِ تبریزی تو هم	روزگاری می‌بَری، وَنْدَرغَمِ بیهوده‌یی