غزل ۲۷۹۱ مولانا

۱	هر دلی را گَر سوی گُلْزار، جانانْ خاستی	در دلِ هر خارِ غَم، گُلْزارِ جانْ اَفْزاسْتی
۲	گَر نه جوشا جوشِ غَیرت، کَف بُرون انداختی	نَقْش بَندِ جانِ آتش رنگِ او، با ماسْتی
۳	وَرْ نبودی پَرده دارِ بَرق سوزان ماه را	این زمینِ خاک هَمچون آسْمان دَرواسْتی
۴	در رَهِ معشوقِ جانْ گَر پا و پَر، کار آمدی	ذَرّه ذَرّه در طَریقَش با پَر و باپاسْتی
۵	دیدهٔ نامَحْرَمان گَردیده بودی عشق را	خود طَنابِ خیمه‌‌هایِ جُمله بر دریاسْتی
۶	گَر نه خون آمیز بودی آبِ چَشمِ عاشقان	بر سَرِ هر آبِ چَشمی، نَقْشِ آن میناسْتی
۷	روز و شب گَر دیده بودی آتشِ عشقِ مرا	گرم رو بودی زمانه، دی زِ من فَرداسْتی
۸	خاکْ باشی خواهد آن معشوقِ ما، وَرْ نی از او	جایِ هر عاشق وَرایِ گُنبَد خَضْراسْتی
۹	حُسنِ شَمسِ الدّینِ تبریزی بَراَفکَندی نِقاب	گَرنه اَنْدَر پیشِ او فَرّاشِ لا، لالاسْتی