غزل ۲۸ مولانا
| ۱ | ای شاهِ جسم و جانِ ما، خندان کُنِ دندانِ ما | سُرمه کَشِ چَشمانِ ما، ای چَشمِ جان را توتیا | |
| ۲ | ای مَهْ زِ اِجْلالَت خَجِل، عشقَت زِ خونِ ما بِحِل | چون دیدَمَت می‌گفت دل جاءَ الْقَضا، جاءَ الْقَضا | |
| ۳ | ما گویِ سَرگردانِ تو، اَنْدَر خَمِ چوگانِ تو | گَهْ خوانی‌اَش سویِ طَرَب، گَهْ رانی‌اَش سویِ بَلا | |
| ۴ | گَهْ جانبِ خوابَش کَشی، گَهْ سویِ اسبابَش کَشی | گَهْ جانبِ شهرِ بَقا، گَهْ جانبِ دشتِ فَنا | |
| ۵ | گَهْ شُکرِ آن مولی کُند، گَهْ آهِ واوِیلی کُند | گَهْ خدمَتِ لیلی کُند، گَهْ مَست و مَجنونِ خدا | |
| ۶ | جان را تو پیدا کرده‌یی، مَجنون و شَیدا کرده‌یی | گَهْ عاشق کُنجِ خَلا، گَهْ عاشقِ رو و ریا | |
| ۷ | گَهْ قَصدِ تاجِ زَر کُند، گَهْ خاک‌ها بر سَر کُند | گَهْ خویش را قیصَر کُند، گَهْ دَلْق پوشَد چون گدا | |
| ۸ | طُرفه درخت آمد کَزو، گَهْ سیب رویَد، گَهْ کَدو | گَهْ زَهر رویَد گَهْ شِکَر، گَهْ دَرد رویَد، گَهْ دَوا | |
| ۹ | جویی عَجایب کَنْدَرون، گَهْ آب رانی گاه خون | گَهْ باده‌هایِ لَعْل گون، گَهْ شیر و گَهْ، شَهْدِ شِفا | |
| ۱۰ | گَهْ عِلْم بر دِل بَرتَنَد گَهْ دانش از دل بَرکَنَد | گَهْ فَضل‌ها حاصل کُند، گَهْ جُمله را روبَد بَلا | |
| ۱۱ | روزی محمَّدبَک شود، روزی پَلَنگ و سَگ شود | گَهْ دشمنِ بَدرَگ شود، گَهْ والدین و اَقْرِبا | |
| ۱۲ | گَهْ خار گردد گاه گُل، گَهْ سِرِکه گردد، گاه مُل | گاهی دُهُل زَنْ گَهْ دُهُل، تا می‌خورَد زَخمِ عَصا | |
| ۱۳ | گَهْ عاشقِ این پنج و شش، گَهْ طالبِ جان‌هایِ خوش | این سوش کَش، آن سوش کَش، چون اُشْتُری گُم کرده جا | |
| ۱۴ | گاهی چو چَه کَن پَست رَوْ، مانندِ قارونْ سویِ گَوْ | گَهْ چون مسیح و کِشتِ نَوْ، بالا رَوانْ سوی عُلا | |
| ۱۵ | تا فَضْلِ تو راهش دَهَد، وَزْ شَید و تَلْوین وارَهَد | شَیّادِ ما شَیدا شود، یک رَنگْ چون شَمسُ الضُّحی | |
| ۱۶ | چون ماهیانْ بَحرَش سَکَن، بَحرَش بُوَد باغ و وَطَن | بَحرَش بُوَد گور و کَفَن، جُز بَحر را دانَد، وَبا | |
| ۱۷ | زین رَنگ‌ها مُفْرَد شود، در خُنْبِ عیسی دررَوَد | در صِبْغَهُ اللَّهْ رو نَهَد، تا یَفْعَلُ اللَّهْ ما یَشا | |
| ۱۸ | رست از وَقاحَتْ وَزْ حَیا، وَزْ دور وَزْ نُقلانِ جا | رَست از بُرو، رَست از بیا، چون سنگِ زیرِ آسیا | |
| ۱۹ | اِنّا فَتَحنا بابَکُمْ، لا تَهْجُرُوا اَصْحابَکُمْ | نُلْحِقْ بِکُمْ اَعْقابَکُمْ، هذا مُکافاتُ الْوَلا | |
| ۲۰ | اِنّا شَدَدْنا جَنْبَکُمْ، اِنّا غَفَرْنا ذَنْبَکُمْ | مِمّا شَکَرْتُمْ رَبَّکُمْ، وَ الشُّکْرُ جَرَارُ الرِّضا | |
| ۲۱ | مُسْتَفْعِلُن مُسْتَفْعِلُن، مُسْتَفْعِلُن مُسْتَفْعِلُن | بابُ الْبَیانِ مَغْلَقٌ، قُلْ صَمْتُنا اَوْلی بِنا |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!