غزل ۲۹ مولانا
| ۱ | ای از وَرایِ پَرده‌ها، تابِ تو تابستانِ ما | ما را چو تابستان بِبَر، دلْ‌گَرم تا بُستانِ ما | ||
| ۲ | ای چَشم جان را توتیا، آخِر کجا رَفتی؟ بیا | تا آبِ رَحمَت بَرزَنَد، از صَحْنِ آتَشْدانِ ما | ||
| ۳ | تا سَبزه گردد شوره‌ها، تا روضه گردد گوره‌ها | انگور گردد غوره‌ها، تا پُخته گردد نانِ ما | ||
| ۴ | ای آفتابِ جان و دل ای آفتاب از تو خَجِل | آخِر ببین کین آب و گِل، چون بَست گِردِ جانِ ما؟ | ||
| ۵ | شُد خارها گَلْزارها، از عشقِ رویَت بارها | تا صد هزار اِقْرارها، اَفْکَنْد در ایمانِ ما | ||
| ۶ | ای صورتِ عشقِ اَبَد، خوش رو نِمودی در جَسَد | تا رَه بَری سویِ اَحَد، جان را ازین زندانِ ما | ||
| ۷ | در دودِ غَم بُگْشا طَرَب، روزی نِما از عینِ شب | روزی غریب و بوالْعَجَب، ای صُبحِ نورافشانِ ما | ||
| ۸ | گوهر کُنی خَرمُهره را، زَهره بِدَرّی زُهره را | سُلطان کُنی بی‌بَهره را، شاباشْ ای سُلطانِ ما | ||
| ۹ | کو دیده‌ها دَرخورْدِ تو؟ تا دَررَسَد در گَردِ تو | کو گوشِ هوش آوَرْدِ تو؟ تا بِشْنَود بُرهانِ ما | ||
| ۱۰ | چون دل شود احسان شُمَر، در شُکرِ آن شاخِ شِکَر | نَعره بَرآرَد چاشْنی، از بیخِ هر دندانِ ما | ||
| ۱۱ | آمد زِ جانْ بانگِ دُهُل، تا جُزوها آید به کُل | ریحان به ریحانْ گُلْ به گُل، از حَبْسِ خارِسْتانِ ما |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!