غزل ۳۰۱ مولانا
| ۱ | هَله صَدر و بَدْرِ عالَم، مَنِشین مَخُسب امشب | که بُراق بر دَر آمد فَاِذا فَرَغْتَ فَانْصَب | |
| ۲ | چو طَریقْ بَسته بودست و طَمَع گُسَسته بوده‌ست | تو بَرآ بر آسْمان‌ها، بِگُشا طَریق و مَذهَب | |
| ۳ | نَفَسی فَلَک نیاید، دو هزار دَر گُشایَد | چو امیرِ خاصِ اِقْرَاْ به دُعا گُشایَد آن لب | |
| ۴ | سویِ بَحر رو چو ماهی، که بیافت دُّر شاهی | چو بگوید او چه خواهی؟ تو بگو اِلَیکَ اَرْغَب | |
| ۵ | چو صَریرِ تو شَنیدم، چو قَلَم به سَر دَویدم | چو به قَلْبِ تو رَسیدم، چه کنم صُداعِ قالَب؟ | |
| ۶ | زِ سلامِ خوشْ سَلامان، بِکَشَم زِ کِبْر دامان | که شُده‌ست از سَلامَت، دل و جانِ ما مُطَیَّب | |
| ۷ | ز کَفِ چُنین شرابی، زِ دَمِ چُنین خِطابی | عَجب است اگر بِمانَد، به جهان دلی مُودَّب | |
| ۸ | زِ غِنایِ حَق بِرُسته، زِ نیازِ خود بِرَسته | به مَشاغلِ اَنَاالْحَقْ شُده فانیِ مُلَهَّب | |
| ۹ | بِکَش آب را از این گِل، که تو جانِ آفتابی | که نَمانْد روحْ صافی، چو شُد او به گِل مُرکَّب | |
| ۱۰ | صَلَوات بر تو آرَم، که فُزوده باد قُربَت | که به قُربِ کُلّ گردد همه جُزوها مُقَرَّب | |
| ۱۱ | دو جهان زِ نَفْخِ صورَت، چو قیامَت است پیشَم | سویِ جانْ مُزَلْزَل است و سویِ جسمیان مُرتَّب | |
| ۱۲ | به سُخَن مَکوش کاین فَر زِ دل است، نی زِ گفتن | که هُنر زِ پای یابید و زِ دُمّ دید ثَعْلَب |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!