غزل ۳۰۸ مولانا
| ۱ | خوابم بِبَسته‌یی، بِگُشا ای قَمَر نِقاب | تا سَجده‌هایِ شُکر کُند پیشَت آفتاب | |
| ۲ | دامانِ تو گرفتم و دستم بِتافتی | هین دست دَرکَشیدم، روی از وَفا مَتاب | |
| ۳ | گفتی مَکُن شتاب که آن هست فِعْلِ دیو | دیو او بُوَد که می‌نکُند سویِ تو شِتاب | |
| ۴ | یا رَب کُنم، بِبینَم بر دَرگَهِ نیاز | چندین هزار یا رَب، مُشتاقِ آن جواب | |
| ۵ | از خاکْ بیش تَر دل و جان‌هایِ آتشین | مُسْتَسْقیانه کوزه گرفته که آب آب | |
| ۶ | بر خاکْ رَحم کُن که از این چار عُنصر او | بی دست و پاتَر آمد، در سَیر و انقلاب | |
| ۷ | وقتی که او سَبُک شود، آن باد، پایِ اوست | لَنْگانه بَرجَهَد دو سه گامی پِیِ سَحاب | |
| ۸ | تا خنده گیرد از تَکِ آن لَنْگْ بَرق را | وَنْدَر شَفاعَت آید، آن رَعْدِ خوش خِطاب | |
| ۹ | با ساقیانِ ابر بگوید که بَرجَهید | کَزْ تشنگانِ خاکْ بِجوشید اِضْطِراب | |
| ۱۰ | گیرم که من نگویم آخِر نمی‌رَسَد | اَنْدَر مشامِ رَحْمَت، بویِ دلِ کباب؟ | |
| ۱۱ | پس ساقیانِ ابر همان دَم رَوان شوند | با جَرِّه و قِنینه و با مَشکِ پُرشراب | |
| ۱۲ | خاموش و، در خراب هَمی‌جویْ گنجِ عشق | کاین گنج در بهار بِرویید از خراب |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!