غزل ۳۰۷ مولانا

۱	کارِ همه مُحبّان، هَمچون زَراست امشب	جانِ همه حَسودان کور و کَراست امشب
۲	دریایِ حُسنِ ایزد، چون موج می‌خُرامَد	خاکِ رَه از قُدومَش، چون عَنْبَراست امشب
۳	دایم خوشیم با وِیْ، امّا به فَضْلِ یَزدان	ما دیگریم امشب، او دیگراست امشب
۴	امشب مَخُسب ای دل، می‌ران به سویِ مَنْزِل	کان ناظِرِ نَهانی، بر مَنْظَراست امشب
۵	پَهْلو مَنِه، که یاری پَهلویِ توست، آری	بَرگیر سَر که این سَر خوش زان سَراست امشب
۶	چون دَستگیر آمد، امشب بِگیر دستی	رَقصی، که شاخِ دولتْ سَبز و تَراست امشب
۷	وَاللّهْ که خوابْ امشب بر من حَرام باشد	کین جانْ چو مُرغِ آبی، در کوثَراست امشب