غزل ۳۰۶ مولانا
| ۱ | رَغبت به عاشقان کُن، ای جانِ صد رَغایِب | بِنْشین میانِ مَستان، اینک مَهْ و کَواکِب | |
| ۲ | آن روزِ پُرعجایِب، وان مَحْشَرِ قیامَت | گَشته‌ست پیشِ حُسْنَت، مُسْتَغْرَقِ عَجایِب | |
| ۳ | چون طَیِّباتْ خوانْدی، بر طَیِّبینْ فَشاندی | طَیِّب تَر از تو کِه بْوَد، ای مَعْدنِ اَطایِب؟ | |
| ۴ | جانْ را زِ توست هر دَم، سلطانی‌یی مُسَلَّم | این شُکْر از کِه گویم؟ از شاه یا زِ صاحِب؟ | |
| ۵ | در جَیبِ خاک کردی اَرْواحِ پاکْ جَیْبان | سَر کرده در گریبان، چون صوفیانْ مُراقِب | |
| ۶ | عشقِ تو چون دَرآمَد، اندیشه مُرد پیشَش | عشقِ تو صُبحِ صادق، اندیشهْ صُبحِ کاذب | |
| ۷ | ای عقلْ باش حیران، نی وَصل جو نه هِجْران | چون وَصلْ گوش داری، زان کَس که نیست غایِب؟ | |
| ۸ | جانْ چیست؟ فَقر و حاجَت، جان‌بَخش کیست جُز تو؟ | ای قِبلهً حَوایِج، معشوقهً مَطالِب | |
| ۹ | نَک نَقْد شُد قیامَت، اینک یکی عَلامَت | طالِع شُد آفتابَت، از جانِبِ مَغارِب | |
| ۱۰ | دَرکَش رَمیدگان را، مِحْنَت رَسیدگان را | زانْ جَذبه‌هایِ جانی، ای جَذبهً تو غالِب | |
| ۱۱ | تا بیند این دو دیده، صُبحِ خدا دَمیده | دامِ طَلَب دَریده، مَطْلوب گشته طالِب | |
| ۱۲ | عشق و طَلَب چه باشد؟ آیینهً تَجَلّی | نَقْش و حَسَد چه باشد؟ آیینهً مَعایِب | |
| ۱۳ | کو بُلبُلِ چَمَن‌ها؟ تا گُفتَمی سُخَن‌ها | نَگْذشت بر دَهان‌ها، یا دستِ هیچ کاتِب | |
| ۱۴ | نَزْ نَقش‌هایِ صورت، نَزْ صاف و نَزْ کُدورَت | نَزْ ماضی و نه حالی، نَزْ زُهْد نَزْ مَراتِب | |
| ۱۵ | عقلم بِرَفت از جا، باقیش را تو فَرما | ای از دَرَت نرفته، کَس ناامید و خایِب |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!