غزل ۳۳۶ مولانا

۱	بِدِه یک جامْ ای پیرِ خَرابات	مگو فردا، که فی التَّاخیرِ آفات
۲	به جایِ باده دَردِه خونِ فرعون	که آمد موسیِ جانَم به میقات
۳	شرابِ ما زِ خونِ خَصْم باشد	که شیران را زِ صَیّادی است لَذّات
۴	چه پُرخون است پوز و پَنجه شیر	زِ خونِ ما گرفته‌ست این عَلامات
۵	نگیرم گور و نی هم خونِ انگور	که من از نَفیْ مستم نی زِ اثبات
۶	چو بازَم، گِردِ صیدِ زنده گَردَم	نگردم هَمچو زاغانْ گِردِ اَمْوات
۷	بیا ای زاغ و بازی شو به هِمَّت	مُصّفا شو زِ زاغی پیشِ مِصْفات
۸	بِیَفشانْ وَصف‌هایِ باز را هم	مُجَرّدتَر شو اَنْدَر خویشْ چون ذات
۹	نه خاک است این زمین، طشتی است پُرخون	زِ خونِ عاشقان و زَخمِ شَهْمات
۱۰	خُروسا چند گویی صُبح آمد؟	نِمایَد صُبح را خود نورِ مِشْکات