غزل ۳۴۰ مولانا
| ۱ | دِگَربار این دِلَم آتش گرفت‌ست | رَها کُن تا بگیرد، خوش گرفت‌ست | |
| ۲ | بِسوز ای دل دَر این بَرق و مَزَن دَم | که عَقلَم ابرِ سوداوَش گرفت‌ست | |
| ۳ | دِگَربار این دِلَم خوابی بِدیدست | که خونِ دل همه مَفْرَش گرفت‌ست | |
| ۴ | چو سایه، کُل فَنا گردم اَزیرا | جهانْ خورشیدِ لشکرکَش گرفت‌ست | |
| ۵ | دِلَم هر شَب به دُزدیّ و خیانَت | زِ لَعْلِ یارِ سُلطان وَش گرفت‌ست | |
| ۶ | کجا پنهان شود دُزدیِّ دُزدی | که مالِ خَصْم زیرِ کَش گرفت‌ست | |
| ۷ | بَسی جان که هَمی‌پَرَّد زِ قالَب | ولی پایَش حریفِ کَش گرفت‌ست | |
| ۸ | زِ ذوقِ زَخمِ تیرش این دلِ من | به دندانْ گوشه تَرکَش گرفت‌ست |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!